Ketchup

Een zonnig terras is het decor. Ik ben er precies op tijd. Half een. Mijn afspraak is er niet. Nog niet. Op zo’n moment begin ik direct aan mij zelf te twijfelen. Heb ik de afspraak wel bevestigd? Is het wel vandaag? En was het wel dit terras?  Wanneer is het gepast haar te gaan bellen waar ze blijft? Of ze nog wel komt? Ik neem mij voor dat te gaan doen om kwart voor een. Ik bestel vast een cappuccino. Als die gebracht wordt, komt zij er ook aan. “Sorry, iets later.” Het is 12.38 uur. Nog lang geen kwart voor een. Ik vertel haar mijn overwegingen. Zij zou het zelfde hebben gehad, omgekeerd. Ze bestelt ook een cappuccino, met een glaasje water. Of ik ook alsnog een glaasje water wil, vraagt het meisje dat bedient. Nee, ik wil geen glaasje water.
Dit is de tweede lunchafspraak die ik met haar heb. Tussen deze en de vorige zat een half jaar. Een volgende zal weer net zo lang op zich laten wachten. Een mooie frequentie. We kennen elkaar, -hoezo kennen?-, omdat we samen actief zijn tijdens een groot jaarlijks evenement. Toen is ooit de eerste lunchafspraak gemaakt. Om dat jaar te overbruggen en wat bij te kletsen over waar je mee bezig bent en wat je bezig houdt. Anderhalf uur op een zonnig terras en aangenaam gezelschap. Het leven kan soms zo gemakkelijk zijn.
Zij bestelt een panini met vijgen, ik een tosti ham/kaas. Bij dat laatste zit een minuscuul bakje met ketchup. Zo klein dat je het zonder je goede tafelmanieren te vergeten, niet helemaal leeg krijgt. Dat overkomt ook een jongetje dat een paar tafeltjes verderop zijn tosti eet. Hij komt naar het bedienend meisje met de mededeling dat hij niet meer bij zijn ketchup kan. “Je wilt nog een beetje ketchup?” vraagt het meisje. “Ja!” Hij huppelt terug naar zijn plaats.
Wij verhuizen een paar tafeltjes. Naar de schaduw. Drinken nog wat en nemen afscheid. We zullen elkaar weer zien bij het grote evenement. Dan maken we vast ook weer een nieuwe lunchafspraak. Hoop ik.