Keuze

Ik word heen en weer geslingerd tussen een vervolgstukje over het kattenluikje waar ik een paar dagen geleden over schreef of een beschrijving van het wondermooie concert dat ik gisteravond meemaakte. Het is eerste zal een triviale beschrijving zijn van mijn en vooral Harries ervaringen met het luikje. Alledaags en weinig verheffend. Ga ik schrijven over het concert dan raken we het gewone voorbij, want het concert was van een buitenaardse schoonheid. Mooi toch dat in het leven plaats is voor zo uiteenlopende emoties. En het is goed dat die elkaar afwisselen. Zo verheug je je in de kleine dingen (die het ‘m doen), dan weer kun je zaken meemaken die ver voorbij je eigen bestaan lijken te reiken. Klanken die rechtstreeks uit de hemel lijken te komen. Misschien is die muziek wel het bewijs dat er toch een hemel is. Niet op aarde, dat zeker niet, maar ergens dichtbij de andere kant van ons bestaan. Zo voelde het tenminste gisteren bij de uitvoering van Arvo Pärts ‘Kanon Pokajanen’ door de Capella Amsterdam. Koorklanken alsof er werkelijk engelen aan het zingen waren. Muziek die je deed vergeten hoe hard kerkbanken wel zijn. Een concert ook dat, uitzonderlijk, niet een keer werd verstoord door een kuchje of hoestbui.
Dat was gisteren, de dag dat wij ook volkomen tevergeefs Harrie probeerde duidelijk te maken dat zij niet alleen van binnen naar buiten kon door het onlangs geïnstalleerde kattenluik, maar ook van buiten naar binnen. Daar geloofde Harrie helemaal niks van en werd zelfs nog wat argwanender toen wij haar met enig dwang door het luik wilde leiden. Haar wantrouwen nam alleen maar toe. Lieve woordjes, noch lekkere hapjes hielpen. Nieuwsgierig stak zij wel haar kop in het luikje, maar er echt tegenaan drukken zodat het open ging: vergeet het maar. We konden het maar best op zijn beloop laten. Katten doen alleen iets als ze het zelf willen.
Ik zit aan het ontbijt, met mijn rug naar het luikje. Harrie is buiten. Plotseling hoor ik het geklepper van het luikje! Harrie is binnen! Ik weet niet of die ene keer genoeg is om haar over haar kattenluikenafkeer heen te helpen en of zij nu door heeft hoe het werkt, maar ik heb goede hoop dat de aanschaf van dit op haar chip reagerende luik een schot in de roos was. Net zo als de aanschaf van het kaartje voor het koorconcert.