Kijken

“De culturele elite heeft al een hekel aan televisie sinds televisie bestaat.” Mijn krant citeert Liesbeth van Zoonen, hoogleraar Communicatie en Mediastudies. Ai, gemakshalve heb ik mij zelf tot nu toe altijd tot de culturele elite gerekend. Maar dat blijkt nu dus een misrekening te zijn. Want ik heb geen hekel aan televisie. Nooit gehad. Als klein manneke liep ik kilometers naar het huis van mijn getrouwde broer. Die had al wel televisie, wij thuis nog niet. En bij hem keek ik Dappere Dodo. Later kregen ook mijn vader en moeder tv. Twee Nederlandse zenders of misschien in het begin nog maar een en op kanaal 9 Duitsland.
Vandaag de dag wordt er gemiddeld door Nederlanders van 6 jaar en ouder 182 minuten tv gekeken. Dat is iets meer dan 3 uur. Elke dag! Als je dat zo leest dan denk ik: “Jeetje!” Maar realiseer me tegelijk dat ik een ruime bijdrage lever aan dat gemiddelde. Ik kijk wat af. Zeker deze aan huisgebonden dagen. Dan mag ik ook overdag graag ter verstrooiing de tv aanzetten. Somst maakt het me niet uit wat ik kijk. Ik zie de herhalingen van de avond er voor of kijk live naar de halve finale van het Europees Kampioenschap Voetbal voor vrouwen onder de 19 jaar. Dat bestaat echt en vindt plaats in een zo goed als leeg rugbystadion in een plaatsje in Zuid-Wales.
Maar ook zonder handicap kijk ik graag tv. En ja, ik geef het zonder schroom toe, de meest domme spelletjes zijn aan mij welbesteed. Vanaf maandag, start van het seizoen, begint mijn avond weer met het Vlaamse ‘Blokken’, onmiddellijk gevolgd door ‘Man bijt hond’. Of ik de rest van de avond ook nog kijk, wordt bepaald door mijn agenda, die, toegegeven, steeds meer ruimte laat voor tv-vermaak.
Ik weet dat het in sommige kringen niet ‘bon ton’ is toe te geven dat je tv-kijken leuk vindt. Ik schaam mij daar niet voor. Ben op heel veel gebied de schaamte voorbij.
In het kader van mijn revalidatie ga ik nu weer even de hometrainer op. En ja, zet ter afleiding de tv aan. Ik haal vandaag mijn 3 uur vast wel.