Kinderfeestje

Dochter was gisteren jarig. Zij vierde dat met veel vrienden en vriendinnen en uiteraard haar vader en moeder en Gade. We werden om drie uur verwacht en zouden ook wat te eten krijgen. Om kwart over drie waren wij  de eerste buiten haar lief en zijn kinderen, 2 en 5 jaar. Dat was goed voor de eerste kennismaking. Niet te veel anderen. De kleinste sprak mij voortdurend aan met “opa”. Ik glom. Een steeds in het geheim gekoesterde en gelukkig ook niet zo dwingende wens ging in vervulling. Dochter zwakte dat direct weer af door op te merken dat het kleintje iedereen die er oud uitzag met die naam bekleedde. Maar ik beschouwde het toch al een eretitel. Laat me mijzelf toch maar gerust bedotten. En als een heuse opa huppelde ik weer als een jong hert met de kinderen achter de bal aan en deed mij door de tijd zo ingeslepen tovertrucjes. Opa optima forma.
In de loop van de namiddag kwam de invasie van vrienden en vriendinnen van Dochter op gang. En die brachten ook een aantal kinderen mee. Kruimels van zo rond de 2 jaar. Ze kwamen allemaal wat later. Het middagslaapje moest eerst geslapen zijn en het vertrek viel dan weer net voor de kinderlijke nachtrust begon. Het blijft plannen met zulke kleintjes. En zo centreerde het feest zich niet alleen rond Dochter, maar evenzeer stonden beurtelings Stijn en Olivier en Lynn en Senn en Finn in de aandacht. Doordat het klein volk van hot naar haar liep leken het er veel meer dan 5. Een tsunami van kleintjes is wat te sterk uitgedrukt, maar de aandacht die ze ongewild eisen en krijgen levert toch een fikse vermenigvuldigingsfactor voor de presentie op. En zo werd Dochters verjaardag ook een kinderfeestje. Wat me daarbij dan wel tegenviel was dat er bij het afscheid voor mij geen snoepzak was. Van de andere kant, daar zijn opa’s te oud voor. Veel te oud.