Koffieclub 2.0

Elke zaterdagochtend was er die zo goed als vaste afspraak van de Koffieclub om elkaar te treffen in het Leescafé van de plaatselijke boekhandel. Tien mensen,vijf stellen die elkaar bijna als bij toeval al meer dan 10 jaar geleden daar troffen en zo langzaamaan een meer dan hechte vriendenkring werden. En we bespraken wat ons bezighield, welk mooi of minder mooi boek we aan het lezen waren, bevalen elkaar films aan en vierden samen oud en nieuw. En dat alles zonder enige dwang of verplichting. Kon je niet of had je even geen zin, dan kwam je niet. Even goede vrienden. Vrijheid blijheid en toch zeer betrokken op elkaar. En als het weer het toeliet werd de ronde tafel in de boekhandel ingeruild voor het zonnige terras in de binnenstad. Jaar in jaar uit en zo mocht het ook nog jaren duren.
Een paar weken geleden, nauwelijks twee, maar soms lijkt het al een leven lang,  slot het Leescafé zijn deuren. Een nieuw regime greep de macht en dat wat zo gewoon eek was uitzonderlijk. Mensen moeten om te overleven minsten anderhalve meter van elkaar blijven en al je straat niet per se op hoeft blijf dan liever thuis, zeker als je oud, zwak of verkouden bent. En geef geen handen meer, was ze liever vaker, veel vaker. Blijf bij elkaar weg als het kan. Niet meer samenkomen.
Dag Koffieclub?
Niks dag Koffieclub!
Het is zaterdagochtend. Er is een bericht rondgestuurd om je in te loggen op een website. Een website die het mogelijk maakt elkaar te zien en te spreken. De een na de ander popt op. Om 11:00 uur is iedereen in beeld, vanuit zijn eigen huis met zijn zelf gezette kopje koffie voor zich. Goed, normaal begroeten we elkaar met een knuffel,een stevige omarming. Dat is er nu niet bij. Maar het gesprek ontrolt zich al gauw als zaten we samen rond de zelfde tafel. Koffieclub 2.0. Volgende week zaterdag zelfde tijd weer. Zal nog wel een hele tijd zo zijn.