Orde

Ik ben getuige van het ontstaan van een nieuwe orde. Ooit eerder dacht ik ooggetuige te zijn van het ontstaan van een nieuwe orde. Dat was in een ver land waar ik als verkiezingswaarnemer aanwezig was bij een wat toen gedacht werd historische omwenteling te zijn. Achteraf bleek het toch maar een kleine rimpeling in de geschiedenis geweest te zijn. Het leven verschoot even van kleur, rollen werden gewisseld en wat gedacht werd bevrijders te zijn bleken minder dan een generatie later net zo’n grote boeven te zijn als degene die zij zeiden bestreden te hebben. Hun strijdliederen van Ontwaakt! tot ¡No Pasarán! leken een omwenteling te begeleiden totdat die liederen verstomden en de orde van de dag in zo goed als niets verschilde van dat wat geweest was.
Een week geleden zag de wereld er nog heel anders uit dan nu, iets meer dan zeven dagen geleden. Het wordt wennen aan een nieuwe orde waarvan ik nu nog niet het idee heb hoe die eruit gaat zien. Worden we allemaal stuk voor stuk kleine eilandjes op minimaal twee, anderhalve meter afstand? Communiceren we, als we elkaar willen zien via Skype, Zoom of Whatsapp. Ik heb vanmiddag al meer dan normaal gebeld met vrienden en bekenden. Binnen  de kortste keren hebben we onze eigen Big Brother geïnstalleerd. Ik hoef het huis niet meer uit om de ander te zien, te spreken. Maar eigenlijk is dat nog het meest wennen, ik kan de ander niet meer aanraken. Wordt het een samenleving van ieder op zich, niet meer echt gezellig. Misschien is dat wel een woord dat langzaam uit onze maatschappij zal wegebben. Een soort nieuwe werkelijkheid waar direct contact wordt terug gebracht tot een berichtje, een mailtje, een schermpje. Twee meter afstand, minimaal en maximaal drie of vier personen. Dat wordt wennen, als het ooit went. Een nieuwe orde. Ieder voor zich en …