Kroon

De eerste twee delen van de vierde serie van ‘The Crown’ gezien. En niet eens direct achter elkaar, maar steeds een per dag. We weten dus at on de komende dagen nog te wachten staat. A crown a day, keeps the doctor away. Wat dat betreft is ‘The Crown’ net als een appel. Of liever gezegd als een appeltaart. Een stukje appeltaart per dag, dat is een traktatie, maar in een keer alle 10 punten van een appeltaart achter elkaar consumeren, zeker als er nog een flinke dot slagroom bijgaat is een beetje (te) veel van het goede. Je kunt je aan zelfs de meest delicate lekkernij overeten. Daarom acht ik het waarschijnlijk dat wij ‘The Crown’ in mooi  afgepaste porties  van 50 minuten per keer tot ons zullen nemen. En dat het al die keren smullen zal zijn, hebben de eerste twee afleveringen al duidelijk gemaakt.
Wat maakt ook deze serie weer zo aantrekkelijk. Het verhaal is bekend, zeker nu de serie steeds dichter bij de recente geschiedenis komt. En natuurlijk vraag je je ook steeds af wat feit is en wat fictie? Ook al lijkt het dat de makers bij de majesteit aan tafel hebben gezeten en net als de familieleden gingen staan toen de Queen wat later aanschoof, zijn de tafelgesprekken natuurlijk verzonnen, maar daarom nog niet minder echt. Is Prins Philip echt om half zes ’s ochtend met Lady Diana op hertenjacht gegaan om als mogelijk toekomstige schoonvader te kijken wat voor vlees hij in de koninklijke kuip hadden?  Ik leef mee met de stunteligheid van Mrs. en Mr. Tatcher die op ondubbelzinnige wijze geleerd wordt hoe zich in royale kringen te gedragen en dat Margreth hen leert dat haar zuster dat alleen voor haar is, voor hen is zij ten alle tijden The Queen.
En dan is er het Schotse landschap, dat zeker in de eerste twee delen een hoofdrol speelt. Maar waar het altijd lijkt te regenen of mistig is. The Queen kan  niets mooiers  voorstellen.
Ook de komende afleveringen zal ik weer wegzwijmelen bij de beelden maar u er niet teveel mee lastig vallen. Kijk zelf maar.