Lapland

Nooit voelde ik de behoefte naar Lapland te gaan. Ik vind dat ik daar niks te zoeken heb, zeker niet bij zoveel graden onder nul. Ik hou er niet om dik ingepakt door de sneeuw te banjeren en dat dan vakantie te noemen. En bij Lapland, een land overigens zonder hoofdstad, zie ik alleen maar witte sneeuwvlaktes, waar het in deze tijd van het jaar maar kort licht is en je geluk moet hebben als je dat andere licht, het Noorderlicht te zien krijgt.
Op het moment dat ik dit schrijf nemen twee bevriende echtparen hun koffers van de bagageband op een vliegveld ergens in  Lapland. Onafhankelijk van elkaar hebben zij een zo goed als identieke reis geboekt naar het hoge noorden. Zij wel. Ik niet. Zeker niet. Gisteren troffen we elkaar nog op onze zaterdagse koffieclub. Hun reistassen waren nog nauwelijks gepakt en er werd nog druk overlegd over welke sokken nou het beste geschikt waren om ondanks het Lapse weer de voeten toch nog enigszins warm te houden en hoeveel laagjes kleding toch minimaal nodig waren om je nog maar een beetje comfortabel te voelen. Ik heb mij niet in die discussie gemengd, ik had geen recht van spreken, ik ging niet naar Lapland.
Vanochtend in alle vroegte zijn ze vertrokken. Het vroor hier toen ook al een beetje, als om hen voor te bereiden op de temperaturen die hen te wachten staan. De komende week zal het daar niet warmer dan -4° worden. Dat is het warmste weer dat hen te wachten staat. s Nachts wordt -16° voorspeld. Maar dat is buiten. Lappen weten het waarschijnlijk binnen warm genoeg te stoken, maar je gaat niet naar Lapland om binnen te zitten.
Ik wacht hun eerste whatsapp-berichten af. Die zullen vast vergezeld gaan van mooie natuurfoto’s die ik hier in mijn warme huis zal ‘liken’. En ik durf er wat op te verwedden dat er ook foto’s zullen komen van smakelijke maaltijden in een pittoreske ambiance. Maar dat trekt mij niet over de streep die daar poolcirkel heet.