Later

“Het zou toch jammer zijn als we elkaar alleen nog maar op onze verjaardagen zouden zien.” Ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Ze belde op of ik thuis was en weer eens langs kon komen. Er was een tijd dat ik geregeld bij haar op bezoek ging en ver daarvoor was er een tijd dat we heel veel samen optrokken, vakanties deelden en zelfs een stukje van ons leven leken te delen. Maar de tijd gaat verder. Je wordt ouder en dan merk je dat het contact minder frequent wordt en  herinnering de overhand krijgt. Veel meer herinnering, goede herinneringen. Ze volgt me trouw op mijn daagse blog. Ik heb  haar dan ook weinig nieuws te vertellen. Het is haar wel opgevallen dat ik wat de hand licht met het verschijningstijdstip van mijn stukjes. Was het ooit zo dat ik er een eer instelde om voor 12.00 ’s middags mijn stukje geplaatst te hebben, ik daar nu niet mee zo rigide in ben. Ik probeer de daagse regelmaat te handhaven maar een dag duurt 24 uur. Vandaag is het wel erg laat dat ik aan het schrijven ben. Ik had mij voorgenomen onmiddellijk na mijn visite aan weer een nieuwe therapeut over mijn wederwaardigheden daar, toen zij belde met de vraag of ze kon komen. En uiteraard ging dat voor en vertelde ik haar over mijn zoveelste behandelaar, een musculoskeletale geneeskundige. Ik heb de term niet verzonnen. Op aanraden van Gade, die veel baat bij zijn behandelingen heeft, ben ik bij hem langs gegaan. Duidelijk is mij geworden dat mijn rugklachten niet een, twee, drie verholpen zijn. Hij heeft met zachte maar vaardige hand tegen mijn wervels gedrukt in de verwachting dat dat wat soelaas zal gaan bieden. Maar voorlopig voel ik ook nog goed in mijn bovenbenen dat ik de dag ervoor ook nog voor mijn doen en voor het eerst na lange tijd een flink stuk gefietst heb.
Als ik haar uitgezwaaid heb,begin ik onmiddellijk aan mijn stukje. Laat, veel later dan gewoonlijk.