Ode

Dit wordt, al zag het daar vanochtend niet naar uit een lofzang. Een ode aan de Ooij en aan mijn onlangs verworven driewielerfiets.
Na een ‘lazy sundaymorning’ probeer ik ondanks een drukfout de zaterdagse kruiswoordpuzzel op te lossen. Dat lukt maar gedeeltelijk. Het is op dat moment dat Gade voorstelt naar Oortjeshekken te fietsen, de uitspanning aan de Waaldijk op een kleine 10 kilometer van ons huis. De vraag overvalt mij. Het is zeker meer dan een jaar geleden dat ik daar naar toe fietste. Dat waren steeds kleine hoogtepunten in mijn bestaan. Ik genoot van het het licht en de lucht en als er een hemel zou bestaan ( je weet maar nooit) zou het mij niet verdrieten als die op de Ooijpolder zou lijken. Nergens is het gras groener, de Waal breder, de lucht blauwer en de koeien rood-bonter dan daar.
Maar het was nog niet in mij opgekomen om met mijn nieuwe driewieler die tocht weer eens te maken. En nu stelt Gade voor dat te gaan doen. Te zien of die tocht weer maakbaar is, nu met de nieuwe fiets.De uitnodiging roept een onverwachte emotie bij mij op. Ik voel mijzelf geconfronteerd met het vermoede onvermogen, weet niet of ik het aan kan, weet niet of ik het aandurf. Die onzekerheid is een van de bijwerkingen van een van mijn kwalen. Gekscherend zeg ik wel eens dat ik nog slechts een verzameling bijwerkingen ben. Ach, je kunt je eigen angsten wel blijven weg lachen, maar daarmee heb je ze nog niet uit de weg geruimd. “Kom,” zeg ik tegen Gade “We gaan!”
Ik suis de polder in, de stuwwal af. Mijn nieuwe fiets en ik blijken al meer aan elkaar gewend te zijn dan ik dacht. Het is heerlijk rijden door een zonovergoten polder. Op de terugweg pas slaat een beetje de verzuring in het linkerbeen toe. Even rusten voor het huis van Pieter Derks. Een praatje met hem doet de verzuring vergeten. Zelfs de stuwwal weer op is geen probleem. Ik ben na meer dan een jaar weer door de Ooijpolder gefietst! Leve de Ooij, leve mijn fiets!