Lunch

We zien elkaar veel te weinig. Sporadisch kunnen we een afspraak maken om een avondje ergens samen te eten, de stand van zaken te bespreken en een oude, heel oude intieme  vriendschap te bevestigen. Meer dan 25 jaar duurt die al. En omdat avonden zelden mogelijk zijn, moeten we het soms doen met een terloopse lunchafspraak. Zo eens in de drie maanden lukt dat. Niet dat mijn agenda zo vol staat. Het is haar werkzaam leven dat vaker contact in de weg staat. Dat is jammer, maar geeft ook net weer die kleur aan onze relatie die hem zo bijzonder maakt. Het wederzijds gevoel blijft daardoor authentiek en aangenaam. Toen ik trouwde was zij mijn getuige en ik heb haar als trouwambtenaar ooit getrouwd. Bijzondere band dus.
Gisteren hadden we weer afgesproken. Om 12.00 uur. Gewoonlijk, al vraag ik mij af of je bij zo’n lage frequentie van afspraken over gewoonlijk kunt spreken, ontmoeten we elkaar in Blixem. Maar dit keer was Lux de plaats van samen komen. Dat stond ook zo in mijn agenda. Niks geen digitale met bliepjes en piepjes, gewoon zo’n handige Rijam-agenda van € 4,50 bij de Bruna. En gewoontedier dat ik ben, ben ik precies op tijd in Blixem. Ik bestel een cappuccino en zeg dat ik nog op iemand wacht. Dat doe ik nog bij mijn tweede kop koffie een half uur later. Ik heb mijn telefoon niet bij me, dus kan haar niet bellen waar ze blijft. Na 40 minuten besluit ik naar huis te gaan. Genegenheid is een mooi ding, maar ik ben geen trouwe hond die uren op zijn baasje kan wachten. Thuis wordt mij verteld dat ze gebeld heeft, vanuit Lux en mijn gade heeft haar verteld dat ik naar Blixem was.  Ik raadpleeg nog eens mijn agenda en zie dan pas weer dat ik inderdaad in  Lux had moeten zijn.
Ik sms haar: “Stom hè”. Ze antwoordt: “Ja” en we verplaatsen onze afspraak.