Lunchmaatje

Jarenlang had ik een lunchmaatje. Van tijd tot tijd gaven wij onze vriendschap gestalte in een lunchafspraak of als dat niet zo uitkwam dronken we samen koffie, bezochten onze favoriete boekwinkel. Een keer in al die jaren gingen we zelfs naar de film, een middagvoorstelling en ik was gast bij haar bachelorbul-uitreiking en een tijd later bij haar afstuderen als master politicologie.Soms at ze bij ons mee, een keer at ik bij haar. Zij figureerde met enige regelmaat in mijn blogs: de mooie A. En toen vertrok ze, de herinnering aan een vriendschap die generaties overspanden achter latend. Zij woont voorlopig aan de ander kant van de zee, te ver af om even koffie te drinken of om een lunchafspraak te maken, om een sms-je te sturen met als enige boodschap “koffie?” en dan een antwoord van waar en wanneer of toch maar niet. Maakt toch dat ik dat nu mis, die gesprekken die overal en nergens over gingen. Of zij ooit weer naar Nijmegen terugkomt? Ik denk het eigenlijk van niet. De wereld is voor haar een dorp.
Een paar weken geleden een toevallige ontmoeting in  mijn favoriete boekhandel. Ik moet  een paar uur kapot slaan tussen twee afspraken in en ga daar koffie drinken.Ik schreef er over in mijn blog van 11 oktober: “[…] ik raak aan de praat met een van de verkoopsters. Zij moest even invallen voor een verlate collega. Die is er inmiddels,  maar zij heeft nu ook nog anderhalf uur voor dat haar dienst echt begint. Ik stel voor dan maar samen even koffie te drinken. Een meer dan plezierig gesprek volgt.” Het gesprek was zo prettig dat via de sociale media we ‘vrienden’ worden en een afspraak maken om nog maar eens samen te kletsen, misschien tijdens een lunch. Gistermiddag was het zo ver. En het was weer uiterst genoeglijk. Zo genoeglijk dat het lijkt of er zich weer een lunchmaatje aandient. Dat zou mooi zijn, zo’n vriendschap waarin de jaren niet tellen, aan de lunchtafel, eens in de zoveel tijd. Maar dat zit er voorlopig niet. Een volgende afspraak zal nog maanden, misschien wel een jaar duren of iets meer duren. Over een ruime week gaat ze op weg naar Nieuw-Zeeland, voor drie, mogelijk zelfs twaalf maanden. Ik wens haar een goede reis. We maken een selfie. Gelukkig hebben we de foto nog. Als ze straks terug is maken we vast weer een afspraak.