Makkum

Ik ken Friesland erg slecht. Heb er nooit gezeild en was er maar af en toe een paar dagen. Ook deze vakantie heb ik er niet veel van gezien, maar wat ik er van zag klopt met het beeld wat ik er van heb. Schilderachtige huisjes aan ontelbare kades met daaraan nog meer boten en bootjes in alle denkbare formaten afgemeerd. En open bruggen met daarbij een langsvarende mast. Ik weet nu ook dat de kaden erg hobbelig zijn. Mijn rolstoel heeft nauwelijks vering. Ik weet overigens helemaal niet of rolstoelen wel vering hebben. Mijn basaal exemplaar in ieder geval niet. En zo leer ik op directe wijze de structuur van menig kade en pittoresk straatje kennen. Zo ook van Makkum. Gade en ik tijgen derwaarts. Makkum is vermaard om zijn aardewerk en dat willen we met eigen ogen zien. Zowel Makkum als het aardewerk. We blijken net op tijd te zijn. De fabriek die al eeuwenlang het aardewerk maakt is het roer aan het omgooien. Niks geen traditionele tegeltjes meer, maar grote hedendaagse projecten met wereldberoemde architecten. De kneuterigheid van een slapend Fries dorpje lijkt op te houden bij de ingang van de winkel. De winkel is eigenlijk een grote loods, strak vorm gegeven met lange tafels met daarop de hele collectie. De collectie die ophoudt te bestaan. Voor het laatst liggen hier eindeloze rijen met tegeltjes met muziekspelers, kinderspelen en dieren. Ingekleurd en monochroom. Er staan grote en kleine schalen, bekers en bekertjes en aan het plafond hangen grote borden  met daarop 50, 60 of 70% korting. Tot eind augustus. Dan gaat de boel hier definitief op slot en wordt alles verplaatst naar een nieuwe fabriek. Maar er zal geen winkel meer zijn. “De verkoop van de traditionele producten is de afgelopen jaren sterk gedaald. We richten ons nu uitsluitend op het maken van onze hedendaagse collectie en het uitvoeren van architectuur- en kunstprojecten”, vermeldt de website. Ik vraag me af wie er dan nog zonder boot naar Makkum zal gaan.