Sanatorium

Over aanloop hebben we in ons vakantiehuisje niet te klagen. De overbuurvrouwen waren er met nog een vriendin een paar dagen.  Het was zeer plezierig. Zeker als je kon vaststellen dat er naast een grote gezamenlijkheid, ieder ook heel goed zijn eigen spoor kon trekken.
Gisteren hadden we weer bezoek. Of eigenlijk niet we, maar Gade. Een oud-collega uit haar Amsterdamse tijd. Eens in de zoveel tijd spreken ze met elkaar af. Om bij te praten, neem ik aan. Want ik ben er verder niet bij als zij met elkaar zijn. Uiteraard wel bij de begroeting. Even handje schudden, vragen van hoe het er mee gaat. Uitvoerig hebben we het over gescheurde achillespezen en wordt de nog niet geheel geheelde operatiewond bekeken. En dat had beter maar niet kunnen gebeuren. Gade en ik zijn inmiddels wel gewend aan hoe dat er uitziet. Soms wat rustiger dan anders, soms wat feller rood. We weten niet of het die aanblik is die Gades gaste doet verzuchten dat zij zich niet helemaal lekker voelt worden. Ze zijgt neer op een keukenstoel, zegt nog eens dat zij zich niet goed voelt, trekt wit weg en knikt dan voorover, waarbij haar hoofd de tafelrand schampt. Even is zij helemaal van de wereld. Langzaam komt er weer kleur op haar gezicht en maakt Gade contact met haar. Ze zegt dat ze even op de bank wil liggen, maar bang is dat ze de afstand daar naar toe niet zelfstandig kan overbruggen. Ondersteund door Gade lukt het haar. En zo lijkt het sanatorium compleet. Ik in een rolstoel, een uitgetelde vriendin van Gade plat op de bank en dat alles verzorgd door Gade als een Zuster Klivia eerste klas. Langzaam keert de vriendin weer volledig terug in het rijk der levenden.
Het wordt een zonovergoten dag. Ik installeer me met een boek in het zonnetje. Verderop in de tuin praten Gade en haar vriendin samen de dag vol. Ondanks het hectische begin wordt het een kalme dag in het kleine sanatorium.