Makreel

Het was al weer te lang geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden. Dat gebeurt zo in vakantietijd. Als de ene weg is, is de ander hier en als de ander weg is, is de ene hier. Maar het was nu toch weer gelukt een afspraakje te maken. Anderhalve maand geleden hadden we elkaar voor het laatst gezien. Op haar verjaardag. Als cadeautje gaven we haar wat tegoedbonnen voor LUX en het leek de mooie A een goed idee om die samen met mij te verzilveren met een etentje. Ik vond het wat vreemd om op die manier een deel van mijn eigen cadeautje weer terug te krijgen, maar zij stond er op.
Ik reserveerde een tafeltje met de opmerking dat we graag buiten wilden eten. Daar was het het weer naar. Het dreigde al mis te gaan toen ik aankwam en naar mijn gereserveerde buitentafeltje vroeg. “Buiten reserveren we niet.”, kreeg ik te horen. “Er is een tafeltje binnen voor u.” Dank je de koekoek, binnen zat er anderhalve man en een paardenkop. Gelukkig kwam er al gauw een tafeltje buiten vrij en arriveerde ook mijn aangename gezelschap. We hebben altijd weer veel plezier samen en zo ook nu weer. Het wordt tijd om te bestellen. We laten ons voorlichten over de weekschotel. De jongeman vertelt ons dat we mogen rekenen op een fraaie ossobuco. Daar gaan we voor. Tweemaal graag. En wij zetten ons gesprek dat over niets en alles gaat, voort. Na even wachten, maar wachten in haar gezelschap is geen straf, wordt het eten gebracht. Op de twee borden prijkt in een fraai entourage een gegrilde makreel. Dat lijkt met de beste wil van de wereld ook niet een klein beetje op een zacht gegaarde kalfsschenkel. Ai, de weekschotel was net die dag gewijzigd en de bedienende jongeman had zich nog niet op de hoogte gesteld van de verandering. Grootmoedig accepteren wij zijn excuses, de makreel en straks de koffie als genoegdoening.
Het eten smaakt voortreffelijk, zoals het gezelschap dat, als altijd, ook is. Volgende keer iets vlugger weer afspreken.