Malheur

Soms zijn er van die dagen het het allemaal een beetje tegen lijkt te zitten. Vandaag lijkt het zo’n dag te gaan zijn. Een paar weken geleden hing de overbuurman een sliert oranje vlaggetjes in de struiken van zijn voortuin. Als enige in de straat getuigde hij zo van zijn sympathieën  voor het Nederlandse elftal, dat steeds meer ‘onze jongens in Brazilië’ werd. Toen ik vanochtend uit het raam keek zag ik de vlaggetjes triest op straat liggen, een natte verregende straat. In de loop van de nacht waren ze waarschijnlijk door een teleurgestelde supporter uit de struik gerukt en op het plaveisel als overbodig attribuut van voorbije aanhankelijkheid achtergelaten. Ik zelf had aan het begin van de nacht mijn oranje pruik afgezet en dito T-shirt uitgetrokken. Mijn uitdossing had niet geholpen. En nooit zal de vaag beantwoord worden of Krul de Argentijnse penalty’s wel had kunnen keren. Oranje lag eruit.
Toen ik vanochtend achter mijn computer ging zitten om hier over te gaan schrijven en ik hem op de gebruikelijke wijze aanzette, deelde het apparaat mij mee dat er iets mis was. Dat het de vorige keer verkeerd was afgesloten en dat het de fout nu zou gaan herstellen. Daar is het nu al meer dan drie kwartier mee bezig en als ik dat wil stoppen vertelt de machine mij dat ik dit proces niet kan annuleren. Malheur dus. Ik bel Zoonlief die van een vakantie geniet op een van de Waddeneilanden. Nee, op die afstand kan hij niets voor mij en mijn computer betekenen. Mijn eigen privé helpdesk geniet van zijn vrije dagen. “Maar waarom gebruik je je laptopje niet?” is de goede raad die hij mij nog meegeeft. Ik volg die raad op, maar heb ook het idee dat het maar een pseudo-oplossing is. Een noodverbandje. En zo zit ik nu op Gades werkkamer dit blogje te typen. Een verdieping lager is mijn computer de fout nog steeds aan het herstellen. Dat kon best eens een mission impossible worden. Malheur dus, groot malheur. Want ik weet wel dat je back ups moet maken, maar of ik dat ooit gedaan heb?