Man

In 1895 schrijft Oscar Wilde An Ideal Husband. In 2011 bewerkt Elfriede Jelinek het tot De Ideale Man. Gisteravond zag ik het in de Arnhemse Schouwburg. Een spectaculaire voorstelling waarvoor je naar Arnhem moet. Vooruit dan maar. De tocht was meer dan de moeite waard.
Ik ga het verhaal hier niet na vertellen. Ik hou er niet van als mensen een voorstelling of film gezien hebben en als je maar enigszins enthousiast reageert het verhaal in al zijn dimensies plus interpretaties en aanpalende anekdotes gaan vertellen. Ik heb er genoeg aan als ze me zeggen dat het mooi was, spannend, ontroerend.
Naast mij in de rij schuift een mijnheer aan die voor hij zijn mobieltje uitzet nog even de voetbalstanden raadpleegt. N.E.C. staat met 1-0 tegen Twente achter. Later in de pauze zal hij mij vertellen daat het toch nog 2-2 is geworden.
Wat Wilde meer dan 100 jaar schreef blijkt nog helemaal actueel en dat komt niet alleen door de bewerking van Jelinek. Wat hij beschrijft is van alle tijden. Het is het verhaal van ABNAMRO, van de Rabobank, van het herfstakkoord. In ieder geval van de mannen en mannetjes die daar aan de touwtjes, zeg maar gerust kabels, trekken. Hoe zij geloven in hun eigen gefantaseerde integriteit en hoe hun echtgenotes niet weten of niet willen weten dat zij maar al te graag in die fantasieën meegaan en zo van hun mannen de ideale man maken. Hem op een voetstuk plaatsen en als hij dreigt daar van af te stappen of te vallen hem er nadrukkelijk op terug plaatsen. En zo levert het creëren van an ideal husband als vanzelfsprekend ook an ideal wife op. En houdt de bedriegende kaste zichzelf in stand. Door het wederzijdse bedrog van het ideale paar.
Gade en ik hebben daar geen last van. Natuurlijk ben ik de ideale man. Wie niet. Maar ik heb geen schijnwereld nodig om dat beeld levendig te houden. Ik heb niet in een ver verleden  mijn ziel en zaligheid voor een aantal zilverlingen verkocht. Het is best prettig geen grote geheimen te hebben. Hoef je ook niets verborgen te houden.