Mélodie

Er zijn boeken die ik te slordig lees. Meestal ligt dat aan mij. Dan neem ik te weinig, veel te weinig tijd om te lezen. Ik neem te kleine hapjes boek ineens en raak de draad kwijt. Te veel fragmenten, geen samenhang. Vaak blader ik dan weer een paar bladzijden terug en laat mijn ogen diagonaal over de pagina gaan om er weer in te komen. Soms kan ik er ook niets aan doen. Verstoren andere zaken mijn leesritme. Ik begin met de beste bedoelingen aan een boek, maar komt er iets tussen. Ik noem bijvoorbeeld een gescheurde achillespees. Ik kan de concentratie niet opbrengen om zo te lezen dat de verhaallijn en de personages mij echt bij blijven. Het is steeds weer een gevecht om in het boek te komen. Het lijkt of het zich te weer stelt tegen mijn pogingen deel van het verhaal te worden. Dat had ik met het boek dat ik een paar weken geleden mee had op mijn Friese vakantie. Tijd te over om te lezen dacht ik, maar het kwam er nauwelijks van. Ik las een boek dat ik al eens gelezen had, zonder dat ik het wist. Het boek maakte me boos omdat ook bij de toevallige herlezing ik het einde gezocht en geconstrueerd vond. Ik begon toen aan ‘Mélodie d’amour ‘ van Margriet de Moor. De wijze waarop ik het boek las heeft het vast geen recht gedaan. Ik raakte de draad vaak kwijt. Kan ook aan het boek zelf gelegen hebben. Maar dat durf ik niet te zeggen, omdat ik er te vaak te korte stukjes uitlas. En dat terwijl er toch  zoveel herkenbaars in beschreven wordt, zoals het kruisbeeld in de kerk aan de Neerbosche Dennenstraat, waar ik als puber vaak in vol ontzag naar heb gekeken. En gisteren las ik het laatste hoofdstuk. De tweed alinea begint met “Ik loop op mijn bokserlaarsjes […] richting het dorp Wijnaldum…” En dan volgt een beschrijving van een wandeling door het Noord-Friese land. Ik was deze zomer ruim twee weken in Wijnaldum. Ik herbeleefde dat verblijf. Misschien moet ik het hele boek nog maar eens herlezen en herken ik de melodie. Nu zijn het een paar losse noten gebleven.