Merel

Een tuin is meer dan planten, bloemen, wat struiken, een boom, een schuurtje, een vijver en een zitje. Een tuin is ook geluid. Het klateren van het fonteintje, het gejank van vechtende katten, de radio van de buren, die net niet te hard staat. Maar gisteren was het geluid vooral de merel. In de hoge spar, ooit begonnen als buiten geplante kerstboom, heeft hij de godganselijke dag zitten zingen. Het begon al om een uur of vijf in de ochtend. Hij, ik neem aan dat een hij het is die zingt, werkte als een vroege wekker die liet weten dat de zon op was, maar dat er ook nog gerust verder geslapen kon worden. Een muzikale begeleiding van zoete dromen. En de hele ochtend heeft hij doorgezongen. Toen Gade en ik terugkwamen van een fietstochtje, op dit soort extra zondagen is Oortjeshekken met zijn koffie en notenbrood een ideale bestemming, zong hij nog. Een triomfantelijk lied dat in de verte steeds beantwoord werd door een collega-merel in diens territoir.
De merel is niet voor niets gekozen tot de populairste zangvogel. Ik kan het met die keuze helemaal eens zijn. Hoeveel welluidender dan het brutale gekras van de eksters, die op de hoogste verdieping in de spar wonen, zo veel muzikaler dan het geroekoe van de Turkse tortels. De merel maakt onze tuin af. Ik benijd hem als hij op een hoog punt zijn gezang verheft. Elke noot zuiver getroffen, geen valse toon te ontdekken en zelfs zijn alarmkreet als er een kat in zicht komt, getuigt van zijn liefde voor de heldere klank. Soms huist een merelpaar in onze druivenstruik en broedt daar dan zijn jongen uit. Als de struik zijn bladeren verliest blijft een leeg nest achter als een bouwval, een onbewoonbaar verklaarde woning. Dit jaar is bij een poging tot het bouwen van een nest gebleven. De kat was waarschijnlijk te nadrukkelijk aanwezig. En toch beloont hij ons met zijn liedjes. Wat een onbaatzuchtigheid.