Mime

Het is nu al weer bijna 50 jaar geleden dat ik in Amsterdam stage liep bij de Stichting Nederlandse Pantomime. Die stichting was gehuisvest in een oud schoolgebouw aan de Haarlemmer Houttuinen. Onder die stichting vielen een mimeschool, een theatergroep, Carrousel genaamd, en er werden cursussen gegeven op het gebied van de mime en pantomime. Roemruchte namen als Jan Bronk, Rob van Reijn, Peter Faber waren verbonden aan die stichting. In dat ruime half jaar begon de dag voor mij met een uur klassiek ballettraining en daarna was ik manusje van alles bij Carrousel of ging met Jan Bronk het land in als hij her en der cursussen gaf. Ik organiseerde mime-weken mee en vermaakte mij uitstekend. Ik volgde de maandag- en donderdagavondcursussen en had een conditie waar ik nu alleen nog maar een beetje van kan dromen.
Het plezierige van mime en eigenlijk van alle bewegingskunst is dat, omdat er niet gesproken wordt, je je eigen verhaal kunt invullen.Tenminste als je behoefte hebt aan een verhaal. Heel vaak is het alleen maar genieten van de beweging als zodanig en is het verhaal niet eens echt nodig. Niet alles hoeft woorden te krijgen. Misschien is dat ook wel de makke van poëzie en literatuur, ja zelfs van een blog. Dat heeft woorden nodig om zijn bedoeling duidelijk te maken, dat kan niet zonder woorden. Of is het ultieme gedicht, de meest complete novelle, de meest ontroerende roman niet meer dan een blanco vel papier, een verzameling lege pagina’s? Is daarmee zelfs het ongezegde gezegd?
Terug naar de mime. Ik kom op deze beschouwing nadat ik gisteravond René van ’t Hofs voorstelling ‘Dag Vlieg’ heb gezien. Mime, pantomime, slapstick en misschien zelfs een verhaal. Een verhaal dat door de volle zaal op zijn eigen manier begrepen wordt. Op voor mij ontroerende momenten wordt er hilarisch gelachen. Op het oog eenvoudige grappen roepen verstilling op. Met als enig instrument het soepele lijf van Van ’t Hof, dat van onbeholpenheid, afbraak vertelt. Vertelt zonder woorden. Een overdonderend woordeloos verhaal. Bewegingskunst met gekalligrafeerde hoofdletters.

Eén reactie op Mime

  1. thea weijers schreef:

    Verbaasde me soms ook over de lach bij ontroerende momenten. Vriendin M en ik na afloop: ik zag soms mijn moeder/mijn vader, en hun problemen om overeind te blijven, letterlijk.

Laat een antwoord achter aan thea weijers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *