Mist

Het zondagochtendzonnetje schijnt alsof het geen 20 november is. Naar buiten is het devies. Met de fiets. Gade en ik gaan op weg naar Oortjeshekken, die uitspanning die op mooie fietsafstand ligt en waar de koffie en krentenbrood het tot een ideaal rust- en keerpunt maken. We zijn nog geen  anderhalve kilometer op weg als we de polder beneden ons zien liggen. Of eigenlijk zouden moeten zien liggen, maar we zien hem niet. Een dikke mistdeken verstopt het zo lieflijke  landschap. De polder is onzichtbaar, verdwenen. Met gebruikmaking van de zwaartekracht roetsjen we de stuwwal af, de mist in. Met elke meter wordt het kouder en grijzer. Beneden plegen we overleg. Niet naar Oortjeshekken nu, misschien is het wel helemaal opgelost in de mist en bestaat het niet meer. Dat is een poëtisch risico met zulk weer. Gade weet van een foto-expositie in het kerkje van Persingen en in plaats van rechtdoor de dijk op, slaan we rechtsaf, het weggetje langs het Meertje. Een Meertje dat geen meertje is, maar een stroompje. Nu we zo weinig kunnen zien, verdwijnt het besef van afstand. Een paar bomen ver kunnen we kijken en het Meertje lijkt geen overkant meer te hebben. Er zijn geen zichtbare bakens meer. Ook geluiden worden in mist gevat. Er moet rechts van ons een autoweg zijn. Aan de onzichtbare overkant. Dat weten we, dat horen we. Sonoor motorgebrom dat lijkt te passen bij wat er te zien is. Een ingepakte wereld. De toren van het kerkje is niet te zien. Hier toch maar rechtsaf. En bij het kerkje is de spits nog niet te zien. Het haantje (is er wel een haantje?) is in de wolken.
Binnen bekijken we de tentoonstelling en kopen een foto. Voor zoiets hoeven we elkaar alleen maar even aan te kijken, te knikken en zeggen tegen elkaar: “Ja, hè.”  De fotograaf vraagt of we koffie willen. Nee, die drinken we dadelijk in de stad. Door de mist rijden we terug, ons koffiecafeetje blijkt op zondag gesloten. We fietsen naar huis. En drinken daar koffie bij een stralende zon. Het lijkt alsof het niet al 20 november is.