Moeder

“U bent mijn moeder.” Dat zegt Joop Admiraal tegen zijn moeder, die hij ook zelf speelt in het door hem geschreven stuk over zijn dementerende moeder. Admiraal speelt de dubbelrol ontroerend en onnavolgbaar. Hij schreef het in 1981. Ik weet niet meer of ik het op toneel heb gezien of op tv. Maar het maakte hoe dan ook een onuitwisbare indruk. Het stuk wordt nu hernomen, las ik in de krant, door de theatergroep Suburbia in Almere. Marie-Christine de Both speelt het. Sinds 2006 staat het in België op repertoire gespeeld door Sien Eggers, van wie ik zo genoot als jurylid in “De slimste mens ter wereld”, die erudiete, platvloerse en gevatte quiz op de Vlaamse tv onder leiding van Erik van Looy.
Joop Admiraal, ik lees zijn naam weer in het artikel over het hernemen van zijn stuk. Er komt een oude herinnering terug. Half jaren zestig, ik zat op de Sociale Akademie voor Mannen in Eindhoven. Cultureel werk. Ik frequenteerde het Globetheatertje in de Stadsschouwburg. De Akademie lag pal achter de schouwburg. Bijna elke donderdag was er wel iets bijzonders te beleven in dat intieme  theater-en-rond. Geregelde bespeler was de theatergroep Studio uit Amsterdam. Regie: Kees van Iersel. Fameus modern toneel. Boris Vian, Ionesco, Beckett.  Met onze studentenkaart konden we voor een habbekrats naar binnen. Op zekere donderdagavond ben ik weer in het theater. Vraag me niet meer welk stuk, maar het was wel Studio dat speelde. Ik zit naast in een mijn ogen toen wat oudere mevrouw. Ik zelf was toen 20, 21. Iedereen boven de 40 is dan toch al oud, zeker omdat wij toen wisten hoe de wereld er zou moet uit gaan zien. In afwachting van het tweede deel van de voorstelling, na de pauze, raken we kort aan de praat.  Over het stuk, over de spelers. Ik kan het gesprek niet meer woordelijk reproduceren op een korte passage na. Ik uit mijn bewondering over het spel van Joop Admiraal. De mevrouw naast mij begint te stralen en fluistert terwijl de zaallichten zachtjes doven: “Ik ben zijn moeder.”