Tabloid

Vandaag had ik willen schrijven over tabloid. Nu ook de NRC op tabloid overgegaan is, lijkt heel de wereld wel vertabloid. Het is of de waarheid en de wereld samengevat kunnen worden op tabloidformaat. Of we aan de helft wel genoeg hebben. Alles lijkt twee keer zo snel te gaan. Vlug, vlug, vlug, want voor je het weet is het morgen en morgen zijn we misschien wel dood. Daar had ik dus over willen schrijven en over het oorspronkelijke gebruik van “tabloid” voor schandaalpers en roddelblad. En hoe waar dat misschien wel is. Hoe we elkaar alleen nog maar informeren op dat niveau en een doorwrochte beschouwing er niet meer bij is. Sound bites, dat is wat we elkaar te vertellen hebben. En natuurlijk realiseer ik me dat deze plm. 300 woorden ook niet veel ruimte laten voor diepgang en betrachting. En daar had ik dus allemaal over willen schrijven, totdat ik vanmorgen mijn computer aandeed en de toegang tot Internet geblokkeerd leek. Sterker nog: was. Servers waren onvindbaar, geen pagina kon getoond worden en de enige mededeling was dat ik het nog maar eens moest proberen. Nu weet ik van computers niet veel meer dan dat het een veredelde typmachine is waar op de een of andere manier ook nog een encyclopedie, woordenboeken en fotoalbums in zitten. Maar gelukkig heb ik voor dit soort gevallen mijn eigen persoonlijke helpdesk: zoonlief. Ik bel hem. Het feit dat hij opneemt stelt mij al gerust. Het is nog nooit gebeurd dat hij een computerprobleem niet oploste. En nu blijkt het zelfs telefonisch te kunnen. De oplossing is ontluisterend eenvoudig. Hij raadt mij aan even de stroomtoevoer naar het modem er uit te trekken,  even te wachten en dan het stekkertje er weer in te steken. Er gaan van allerlei lampjes flikkeren en ziet: het werkt weer als nooit tevoren. Geprezen zij mijn zoons naam. Dan maar iets minder over tabloids geschreven.