Montessori

Ik lees in de krant dat morgen het Montessori-onderwijs zijn 100-jarig bestaan viert. Dat wordt gevierd in Noordwijk, waar de ‘uitvindster’ en naamgeefster van deze onderwijsmethode begraven ligt. Help de kinderen om het zelf te doen is het uitgangspunt van haar systeem. Ik had dat moeten weten, want ik ben zelf een oud-montessoriaan.  De eerste onderwijsvorm waar ik van mocht genieten was het kleuteronderwijs volgens de Montessori-methode. De school stond aan de Biezenstraat in het Waterkwartier en werd gerund door nonnen. In die tijd met habijten als patrouilletenten en kappen waar de meest orthodoxe moslima nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Dat waren nog eens hoofdbedekkingen en niemand die er wat van zei. De hoofdzuster heette zuster Francina en ik was smoorverliefd op juffrouw Riet. Ik kan mij haar nu nog voor de geest halen en ze droeg een blauwe nopjesjurk en de zon scheen altijd.  In het zelfde gebouw hadden de zuster nog een kleuterschool, maar die werkte volgens de Fröbelmethode. Wij keken daar toch wat op neer. De kinderen die daarop zaten kwamen uit het diepe Waterkwartier. Ik en mijn klasgenootjes, waarvan ik er geen een meer herinner, -ik had immers juffrouw Riet-, woonden aan de randen. Maar misschien kleur ik een herinnering nu te veel in. Waarom mijn vader en moeder voor mij voor de Montessori-school kozen en niet voor de Fröbelschool, ik zou het niet weten.  Misschien hadden ze gewoon het beste met Jantje voor en dachten dat te vinden in die school.
Ik heb nog levendige herinneringen aan die tijd. Wij van de Montessori hadden een eigen ingang, de kleine deur naast de grote dubbele deur van de Fröbelafdeling. Ik herinner mij de grote ruime klas met grote ramen, de losse letters waarmee we woordjes mochten leggen en het mini-altaar waarop we de namen van het liturgisch vaatwerk en het kelkgerei leerden kennen. Ciborie, pateen, corporale, bursa, velum. Woorden toen in mij te vondeling gelegd, wie kent ze nog. Ik herinner mij de bewegingslessen, met gespreide armen lopen over de koperen streep die over de vloer liep, de rugleuning van je stoeltje aaien als was het een lammetje. En ik herinner mij juffrouw Riet, die mij hielp het zelf te doen.
De school is al lang geleden afgebroken. En mocht ze nog leven, ik zou juffrouw Riet niet meer herkennen als ik haar op straat tegen kwam. Tenzij ze een blauwe nopjesjurk aan heeft en de zon schijnt.