Herfst

Gisternacht om 04.29 uur begon de herfst. Niet dat ik er op dat moment veel van merkte. Het is een tijdstip waarin ik mij in Morpheus armen pleeg te koesteren. En toen ik wakker werd leek de dag in niets op herfst te lijken. Het was nog een warme dag in september, waar je elk ogenblik drie kleine kleutertjes op een hek verwacht.
De overbuurvrouw noodde mij op de koffie. Niet op een hek, maar op haar dakterras. En waarover spraken wij? Nee niet over krekeltjes, noch over korenbloemen blauw. We wisten allebei dat de eerste dag van de herfst wel eens de laatste dag kon zijn waarin de zon nog warm genoeg was om op een dakterras koffie te drinken. Het wordt dan een septemberdag met een zomers randje. Waarover we spraken ben ik eigenlijk al weer een beetje vergeten. Het ging vast wel ergens over, want gesprekken met de overbuurvrouw gaan al snel ergens over. En dan niet over het weer en ook niet over krekeltjes en korenbloemen blauw. Dat doen kleutertjes op een hek, niet twee buren op een dakterras.
Na een tijdje worden dat drie buren op een terras. En we horen alles over een bedrijfshulptraining met brandende slachtoffers, lege brandblussers en bewonderen nieuwe schoenen. Het wordt een lome namiddag, waarin de zin tot koken de buurvrouwen vergaat. Ik hoef ook niet te koken, Gade heeft een heidag en zal pas laat thuis zijn. Het is het uitgelezen moment om te besluiten ergens pannenkoeken te gaan eten. En dat doen we. Met zijn drieën. Zo vieren we het begin van de herfst, maar meer nog het einde van de zomer, die begon zowat in mei. Je dacht dat er geen einde aan zou komen, maar nu weet je hij is voorgoed voorbij.
Vandaag is er geen zon en het waait. Herfstwind. Door mijn straat fietst een jonge vrouw. Ze stopt om haar jas dicht te knopen. “Het is kouder dan ik dacht.””Herfst”, antwoord ik haar. “Ja, inderdaad, herfst”, bevestigt ze.