Nee

“Heb je lekker geslapen?” Het is bijna een rituele vraag die Gade mij stelt, zeker als zij zelf niet zo goed geslapen heeft. Nu slaap ik doorgaans heel erg goed, ik verheug me dagelijks op de warmte van het bed en de verhalen die mijn dromen mij weer zullen gaan vertellen. Ik beantwoord Gades vraag met een werktuigelijk:  “Nee.” Ik meen daar niets van, maar ik ben nog niet wakker genoeg om echt te antwoorden en op zulke momenten vlucht ik dan in dat kortaffe “Nee”dat dan zeer bruikbaar is. “Echt niet?” vraagt Gade met een licht bezorgde klank in haar stem. Ik kan mijn nee’s namelijk zeer overtuigend laten klinken en ik antwoord weer met : “Nee.” En ik leg haar uit dat ik goed heb geslapen maar dat het moment niet anders toelaat dan met nee te antwoorden, doet er niet toe wat de vraag is. Zo’n nee-stemming komt zo maar uit het niets. Lijkt me ook de beste plaats om nee’s te bewaren. Zo’n stemming duurt meestal ook niet lang. Als de dag echt in me is doorgedrongen is ze vaak al weer over. Het is of de systemen weer op gang moeten komen, het bloed weer bewust moet gaan stromen, de adem met overtuiging moet worden gehaald, de fysieke motor weer loopt. Dan kunnen ook de hersenen weer aan het werk, de denk-modus op ‘on’ worden gezet, de fantasie aan de slag kan gaan. Dat betekent niet dat ‘nee’ onmiddellijk een ferm uitgesproken ‘ja’ wordt. Het ‘nee’ vertoont wat barsten, ‘misschien’ komt er al doorheen gesijpeld. Er wordt weer nagedacht, de automatische nee-piloot uitgezet. Ik moet het weer zelf doen.
Als ik onder de douche uitstap, mijn tandengepoetst heb, kan ik Gades vraag of ik goed geslapen heb met een volmondig ja beantwoorden. Maar daarvoor is het dan te laat. Ze is al naar haar werk vertrokken. Ze zal in de loop van de dag wel lezen dat ik ondanks mijn aanvankelijke ‘nee’ goed geslapen heb.