Ik was een nakomertje. Eigenlijk ben ik dat nog steeds, alleen heb ik er nu niet zo’n last meer van. Bovendien vraag ik me af of je nakomertje blijft als al je broers en zussen overleden zijn. Die zijn er niet meer en een nakomertje dient voorgangers te hebben. Als dat niet zo is houdt hij op nakomer te zijn. Ik was dus een nakomertje.Ik scheelde 13 jaar met mijn jongste zus en maar liefst ruim 20 met mijn oudste broer.Toen ik 10 was waren al mijn broers en zussen getrouwd en werd ik een soort enigst kind. Ik had een vriendje, maar toen die naar een andere middelbare school ging dan waar ik op zat verwaterde de eigenlijk nooit voorbij gegane vriendschap, die jaren later weer nieuw leven werd ingeblazen. Maar dat is een ander verhaal.
In het begin van mijn tienertijd zocht ik het gezelschap van leeftijdgenootjes bij de kinderen van mijn tante Mies en oom Geert. Zij hadden drie zoons,iets ouder dan ik en twee dochters, net iets jonger dan ik. In mijn herinnering was ik bijna dagelijks bij hen of tenminste een paar dagen in de week. Dan fietste ik van het Waterkwartier naar de Jacobslaan 147. Een stadsboerderij die na het vertrek van mijn oom en tante en hun gezin gekraakt werd en waar de Nijmeegse poptempel Doornroosje zijn eerste onderkomen vond. Historische grond, nu opgeslokt door Albert Heijn.
Een goed deel van mijn jeugd bracht ik in dat gezin door. Maar zoals dat gaat in de loop van de jaren, nu bijna zestig jaar geleden, trokken we allengs allemaal ons eigen spoor. We raakten kind af. De intense band van toen werd losser en losser en ebde weg, werd herinnering.
Een jaar geleden zag ik de naam van een van mijn nichtjes uit die lang vervlogen tijd op Facebook. Vanuit de verte hadden we elkaar gevolgd, wisten kleine delen van elkaars geschiedenis. Een vriendschapsverzoek volgde en vandaag hebben we weer samen koffie gedronken.Elkaar onze levensverhalen verteld. Hoe we samen bruidsmeisje en -jonkertje waren bij het huwelijk van een zus van mij, proefden als het ware weer de verrukkelijke macaronischotels van mijn vader. In een uur tijd werd een familieband weer aangehaald. Een band die flinterdun was geworden maar toch nog ijzersterk bleek.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links