Nu

Nu is voorbij voor dat je het weet. Het nu is al weer toen, het nu is ook nog geen straks. Nu is dat wankele moment tussen herinnering en toekomst. Nu is het punt dat voortdurend mee schuift met de snelheid van je bestaan. Er lijkt geen nu te zijn, alleen maar dat wat was en dat wat nog komen moet. Maar het nu zelf? Nu is het moment dat wat was botst met dat wat komt. Nu is wat is, het ontmoetingsmoment van verleden en toekomst. Nu is te gelijker tijd voorbij en dat wat komt. Nu is eeuwigheid.
Ik cirkel wat rond die gedachten en ik kom er niet uit. Hoe meer ik er over denk hoe doller het lijkt te worden. Is er wel een nu, bestaat dat wel? Is er alleen maar verleden en toekomst? Je moet in het nu leven, hoor ik wel eens om mij heen. Maar is dat wel mogelijk? Kun je bestaan in iets zo vluchtigs als het nu?
Genoeg. Er zijn vast filosofen die daarover gewrochten werken hebben gepubliceerd dan mijn beschouwingkje en van de kouwe grond. Maar ik kwam op een een ander omdat Gade vandaag druk doende is geweest met het plannen van een aantal vakanties. Vakanties die nog maanden op zich laten wachten en waarvan we maar moeten afwachten of ze straks in maart, augustus en november wel door kunnen gaan. Maanden vooruit denken dat geeft toch vertrouwen voor de toekomst. En wie weet hoe de wereld er over twee, zes of negen maanden uitziet. Of de gelegenheden waarvoor we nu gereserveerd hebben wel open mogen zijn. En dan heb ik het nog niet eens of ik er überhaupt nog wel zal zijn. Ze zeggen wel eens dat een nachtvorstje genoeg is en er zijn weer een paar heel koude dagen voorspeld.
Maar voorlopig verheugen we ons. De voorpret is begonnen. Bij voorpret trekken we nu een wissel op de toekomst. Toekomst en nu lijken even samen te kunnen bestaan.