Ochtendstemming

Ik kan niet hoog genoeg opgeven van de zegening van mijn nieuw fiets. Niet dat ik nu opeens grote afstanden ga afleggen, maar het gevoel dat ik weer wat meer mobiel ben verschaft mij groot genoegen. Gek dat zulk op het oog een klein plezier zo veel vreugde kan geven. Even op en neer naar de stad, ja zelfs voor mijn daagse boodschap bij AH, ik pak mijn fiets en met genoeglijke ondersteuning brengt die mij waar ik moet zijn. Er is maar een klein mankementje en dat is een scheurtje in de bekleding van het stoeltje waar ik op zit. In de folder staat dat de maximale belasting 120 kilo is. Daar zit ik nog een flink stuk onder. Ik heb het euveltje gemeld bij de leverancier. Ze zullen terug bellen.
Als ik vanochtend terug kom van het boodschappen doen zitten mijn buren op het terras van het koffiecafeetje op de hoek van onze straat. Aanvankelijk werd de vestiging van dit etablissement door de straat met argusogen bekeken en werd er gevreesd voor herrie en stankoverlast. In de praktijk blijkt dat nu erg mee te vallen en gedragen de uitbaters zich als goede buren. Mijn buurvrouw nodigt mij,  na nog eens mij uitgebreid gecomplimenteerd te hebben met mijn nieuwe fiets, uit voor een kop koffie. Ik bied de buurman een proefritje op mijn fiets aan, een aanbod waar hij graag gebruik van maakt. Hij rijdt de straat op en neer en betreurt het bijna dat hij nog niet aan zo’n vervoermiddel toe is. En dan is er koffie. De buren hebben Kurt, hun oppasbaby bij zich. Zeven maanden en zeer goedlachs. En zoals wij genieten van onze koffie, geniet hij zichtbaar van zijn flesje. Het is een idyllisch beeld, een terras in de zon, tevreden mensen, genoeglijke kout. Wat kan het leven toch aangenaam zijn op zo maar een donderdagochtend.