Op de rem

Ik ben niet of nauwelijks bijgelovig. Het is vandaag vrijdag de 13e, maar ik geloof van geen kanten dat die dag een ongeluksdag is. Ik heb tenslotte niet voor niets een zwarte kat, Harrie, die dagelijks verschillende keren mijn pad kruist en ik loop ook met een gerust, zij het niet altijd even goed functionerend  hart onder een ladder door.
Het is vandaag wel een bijzondere dag. Dochterlief is jarig. Ik heb haar telefonisch gefeliciteerd en daarmee moeten we het dit jaar voorlopig mee doen want een bezoekje zit er niet in. Dochterlief woont in Den Bosch en dat is Brabant en ik hoor tot de groep kwetsbaren. Een en een is in dit geval meer dan twee, dus blijft het bij die telefonische gelukswens in afwachting van betere tijden.
Dochterlief wordt 45! Als ik dat zo neerschrijf lijkt het of ik over iemand anders dan mijzelf heb. Ik heb een dochter van 45. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken. Maar dat gevoel heb ik ook als ik mij realiseer dat ik zelf al 74 ben. 74, dat is toch belachelijk oud. Gelukkig laat mijn lijf bij voortduring weten dat dat zo is, maar als ik hoor wie er in de race zijn voor het presidentschap van de VS vraag ik mij af wat die oude mannen beweegt om zich daarvoor in te spannen. Ik ben blij dat ik er niet over hoef te denken. Laat mij maar gewoon rustig oud zijn zonder al te veel nog te willen. In ieder geval zonder al te veel te moeten.
Via de email krijg ik bericht van voorstellingen die niet doorgaan, festivals die afgelast worden. Het lijkt wel of de wereld  er voor zorgt dat zelfs als ik iets zou willen dat onmogelijk maakt. Of sterk adviseert om wat rustiger aan te doen. De wereld trapt even op de rem, haalt de vaart er uit. Tijd voor bezinning. Is het toeval dat de maximum snelheid naar 100 km/u gaat? Het begin van een nieuwe orde? We zullen het meemaken, of je 74 of 45 bent.