Op zoek

Natuurlijk was niet alles vroeger beter. Maar als je minder, veel minder toekomst hebt dan verleden dan is het goed om van tijd tot tijd letterlijk en figuurlijk stil te staan en even om te kijken. Even geen toekomstgericht denken, maar mijmeren, je beelden herinneren, gezichten die weer vorm krijgen, plaatsen die je naar je dacht verloren was, weer voor de geest te halen, er de weg weer te vinden. Als gids gebruik ik vaak het internet. Tik een bijna vergeten naam in en soms levert dat resultaat op. Uit de summiere gegevens distilleer ik een leven, volg in brokken en stukken de loop van iemands bestaan, lang nadat we elkaar voor het laatst zagen, nauwelijks meer weet hebbend van elkaar. Ooit een tijdje samen opgetrokken in een tijd dat de toekomst nog open leek te liggen, een toekomst samen. Maar het raakte voorbij, een o zo vaag spoor werd weer twee sporen die elkaar nooit meer zouden kruizen. De herinnering wordt weer even opgepoetst door een naam op Facebook en ja de foto, dat zou ze best eens kunnen zijn. Nu, een leven verder. Je aarzelt. Stuur je een vriendschapsverzoek of laat je de herinnering  de herinnering? In vijftig jaar kan heel wat gebeuren. Misschien wel zo veel dat je er geen weet van wilt hebben en blijft de herinnering duizend maal zoeter zonder meer te willen weten.
Ik blader verder in mijn geheugen, ontdek weer nieuwe plaatsen, nieuwe eigenlijk niet vergeten namen komen weer bovendrijven. Ik tik een naam in. Ja, ze staat op Facebook. Ik aarzel. Vriendschapsverzoek verzenden? Ach, waarom niet. Misschien is het gewoon een kwestie van even wat wissels omzetten en  lopen de sporen voor een moment weer gelijk op. Een trein die even terug in de tijd rijdt, terug naar het perron waarvan ze ooit samen vertrokken totdat de tijd hun richtingen veranderde.