Opaloos

Gisteren was de sterfdag van mijn opa van moeders kant. Niet dat dat mij erg aangreep. Hij stierf in 1946, toen ik net 5 maanden oud was. Om eerlijk te zijn heb ik weinig herinnering aan hem. Ook niet aan zijn echtgenote, mijn oma die een paar maanden later stierf. Opa werd net als mijn vader 76, oma 69. Ik kom niet uit een geslacht waarin heel hoge leeftijden worden gehaald. Dat geldt nog meer vaderskant. Als ik dat weer eens opzoek, zie ik dat mijn opa van vaderskant op 47-jarige leeftijd stierf in 1905! Dat was 40 jaar voor ik geboren ben. Oma Roelofs hemelde in 1925. Ik ben dus volstrekt opa- en omaloos opgegroeid. Ik herinner mij dan ook nog goed dat ik als kind mij niets bij een opa of oma kon voorstellen. Ik had geen enkele identificatiemogelijkheid. Hooguit mijn eigen vader, die dat werd op een leeftijd waarop je ook gemakkelijk opa kunt zijn. Vader  was 54 toen ik geboren werd. Hij was bakkersknecht en ging de klanten af met een handgeduwde kar. Heel soms liep ik met hem mee. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen een van zijn klanten mij een keer toevoegde: “Zo, leuk  je opa aan het helpen?” Niks opa, mijn vader.
Ik heb zelf al lang de leeftijd bereikt waarop ik opa kon zijn. Maar ik heb het niet verder geschopt dan stiefopa. Tenminste als dat de titel is die je krijgt als de vriend van je dochter kinderen in een relatie inbrengt. Ik heb ze een keer gezien. Leuke kinderen. Ik zie ze te weinig om een echt opa-gevoel te ontwikkelen, ook al noemde de kleinste bij die ontmoeting mij al steeds opa. Maar of ik ooit een echte opa voor hen wordt? Waarschijnlijk niet. Ik had geen voorbeelden. En mijn vader stierf voor hij opa kon zijn van mijn kinderen. Dus ook al geen voorbeeld. Ik leid in alle opzichten een opaloos bestaan. En dat is lekker rustig.