Roken

Ik heb nooit gerookt. Of tenminste bijna nooit. Ooit, lang geleden op werkkamp in Frankrijk. Ik was 14 of 15. Toen rookte ik af en toe mee. Gaulloise. In het blauwe pakje. Ik vond het vies, maar wel stoer. Het was zo vies dat ik na die drie weken Frankrijk nooit meer gerookt heb, anders dan op oudejaarsavond een sigaar om het vuurwerk mee aan te steken. Maar ook dat is al weer meer dan 10 jaar geleden. Toen kwam het aansteeklontje in zwang en de laatste twee jaar stak ik helemaal geen vuurwerk meer af.
Ik ben zelfs een tijd lang lid geweest van het CAN. Dat stond toen voor Club Actieve Niet-rokers. Op al mijn post plakte ik een stickertje van die organisatie en op mijn voordeur hing het bericht dat dit een rookvrij pand was. En dat was lang voordat de wetgever heel veel panden rookvrij ging verklaren. De Club blijkt nog steeds te bestaan, maar inmiddels Clean Air Nederland te heten. Ik ben al jaren geen lid meer, terecht met zo’n vreselijke naam.
In mijn huis wordt niet gerookt. Ook in mijn vorige huizen en vorige huwelijk niet.In 1991,  toen mijn vader, had hij nog geleefd, 100 zou zijn geworden en mijn moeder, had zij nog geleefd, 90 kwam de familie, die toen nog redelijk talrijk was, bij mij thuis om dat gepast te vieren. Op de voordeur had ik de volgende mededeling geplakt: “Vader en moeder zijn niet gecremeerd, dus verzoeke niet te roken.” Onzinnige redenering, maar hij werkte wel, terwijl het gezelschap toch een aantal straffe rokers telde.
Onze kinderen werden rookvrij opgevoed. Maar dat heeft weinig tot niets geholpen. Ze hebben allebei als ketters gerookt. Kwamen ze op bezoek dan was de achtertuin of het balkon hun rookruimte. Weer of geen weer. Zoonlief is tot inzicht gekomen en enige tijd geleden opgehouden. Nog steeds, naar ik hoop. Dochter zegt alleen te roken als ze drinkt. Dat is dus nog geregeld.
Waarom al dit gepalaver over roken? Vandaag is de jaarlijkse door de Wereld Gezondheid Organisatie uitgeroepen Anti-Tabakdag. Dit was mijn bijdrage daaraan.