Paardenneus

Ik had gisteren een rondleiding op stoeterij Buitenzorg in Bemmel. Een stoeterij, leerde ik, is een fokkerij waar zowel hengsten als merries verblijven. Het is een imposant bedrijf en bij de avondwandeling langs de stallen met prachtige paarden is die vreemde mengeling van commercie en dierenliefde voelbaar. Die hangt in de lucht. Natuurlijk moet er geld verdiend worden, maar de genegenheid voor de paarden is groot. Het zijn ook prachtige dieren, met hele warme zachte neuzen. Niet dat ik een paardenman ben. Mijn relatie met paarden is fragmentarisch. Er is geen lijn in te ontdekken. Een eerste herinnering is meerijden in het sjeesje van mijn Ome Wim. Ome Wim was melkboer, die met paard en wagen de melk rondbracht. Zijn weinig vleiende bijnaam was de peerdebeul, maar ik weet dat hij meer met zijn stem deed, dan met de zweep. Zijn trekpaard werd op zondag voor de sjees gespannen en soms mochten mijn ouders en ik met Ome Wim en Tante Anne mee. Inderdaad: en maar kijken naar de kont van het paard. Een enkele keer reed ik ook met hem mee op de melkkar. Dat was heel wat anders dan meelopen met mijn vaders bakkerskar, die met de hand geduwd werd.
Veel later kwam ik in militaire dienst weer bij paarden terecht. De Gele Rijders. Daar heb ik mijn eerste en enige rijles gehad. Als Rijder moest je toch minstens een keer op een paard gezeten hebben. Ik dacht toen nog dat je op een paard gezeten, je achter de brede hals van het dier kon verschuilen, zoals op een houten carrouselpaard. Nee hoor, in het echt kijk je in wankel evenwicht onbelemmerd in de weidse verte en zweeft een paardenhoofd ergens diep onder je.Toen mijn paard zich een beetje verstapte, hing ik bijna ondersteboven aan het brave dier en kwam nog net  op tijd weer rechtop. “Mooi hersteld”, riep de adjudant-instructeur. “Maar wel de laatste keer”, was mijn antwoord. Nooit meer op een paard. Maar die paardenneuzen blijven zo warm en zacht. Gisteren heb ik ze weer uitgebreid geaaid. Een paardenneus stemt mild, heel mild.