Pantoffels

Gade is nog op een van de Waddeneilanden. De zaterdagmiddag ligt ongeschonden voor me. Tijdens de Koffieclub wordt er verteld over een film die gezien is. Een raadselachtige film die om half drie draait. Nu vind ik het altijd altijd een trieste uitstraling hebben, een oude man alleen in een zo goed als lege bioscoopzaal. Maar dat geldt ook voor jonge vrouw alleen in een zo goed als lege bioscoopzaal. Daar zit meestal een verhaal achter, een trantrekkend verhaal, een filmscenario waardig. Ik besluit deze middag de hoofdrol in dat scenario te spelen en koop een kaartje voor ‘Le double amant’ van François Ozon met de wel heel mooie Martine Vacth in de hoofdrol. Nee, ik ga de film niet navertellen, daar heb ik een hekel aan. Bovendien heb ik het verhaal nog niet helemaal ‘im  Griff”.Voor mij te veel gepsychologiseer, dubbelingen en verstrikking van beeld en werkelijkheid. En dan dat gedoe met tweelingen, al dan niet parasitair. In de zaal zitten een echtpaar, drie mensen die bij elkaar lijken te horen, een meneer alleen en ik. Ik ken de meneer alleen van vroeger. Bij het verlaten van het filmhuis wisselen we kort wat zojuist opgedane ervaringen uit. We zijn het eens. Eigenlijk had ik mijn blog aan de film willen besteden, maar daarvoor moet ik er nog wat langer over nadenken. Heb ik dus nog wat ruimte om u deelgenoot te maken van mijn pantoffelbestelling. Vorig jaar was ik op vakantie in de Franse Charente, een gebied dat fameus is voor de pantoffels die ze er maken. Met veel plezier heb ik een jaar lang op een paar echte ‘charentes’  (zoals pantoffels die in de Charente gemaakt worden, genoemd worden) gelopen, zo veel zelfs dat inmiddels de linker grote teen door de slof heen komt. Maar even naar de Charente voor een paar toffels is natuurlijk te gek. Maar lang leve het Internet. Mijn nieuwe sloffen komen volgende week aan. Dan heb ik ook wat afstand genomen van de film en begrijp ik hem misschien zelfs. Wie weet hoe mooi ik hem dan vindt, net als mijn pantoffels.