Papier

De peesontsteking noodt nog steeds niet tot veel beweging. Ik slof wat therapeutisch van de bank in de kamer naar elders in het huis, waarbij het lijkt dat bij zo goed als elke stap er met een aardappelschilmesje in mijn linkerbil wordt gepeuterd. Van alle kanten krijg ik te horen dat het ooit echt wel over zal. Dat neem ik voorlopig dan ook maar aan. Je moet het vertrouwen in de medemens natuurlijk nooit opgeven, net zo min als je dat met de moed moet doen.  (Ik realiseer mij dat ik zojuist een van de lelijkste zinnetjes in bijna 10 jaar bloggen heb geschreven, zo’n zin die je het glazuur van de tanden doet springen. Alleen daarom al laat ik hem staan. Lelijkheid moet ook zijn plaats hebben.)
De afgelopen dagen hebben Gade en ik vooral vanuit de bank voor de televisie geleefd. Wat moet je anders met dit weer en een ontstoken pees. En wij hebben het binge-watchen ontdekt. Al jaren lang hadden wij een abonnement op Netflix, maar we maakten daar maar zeer sporadisch gebruik van.We keken een tijdje naar ‘Orange is the new black’, haakten spoedig af  en onlangs keken we naar die miniserie over die vijf jonge knullen die jarenlang ten onrechte in de gevangenis hebben gezeten, veroordeeld voor een misdrijf dat ze niet begaan hadden. Het wrange was dat de serie vertelde over wat hen werkelijk was overkomen. Nu zitten Gade en ik midden in het onwaarschijnlijke maar spannende verhaal van de aanslag op de Spaanse Munt. Nee, ik ga er niets over vertellen. Bij de start van de derde serie stond er al genoeg over in de kranten. Wij zitten nu tegen het eind van de tweede serie van ‘La Casa de Papel’ en zijn benieuwd hoe het zal aflopen met de Professor, Tokyo, Nairobi en de andere bendeleden. Zo op de bank hebben we nauwelijks last van het weer en plaagt de ontsteking nauwelijks.