Parkinsoncafé

Ik ken nogal wat cafés die helemaal geen café zijn en in niets lijken op dat door Vader Abraham bezongen kleine café aan de haven. Ik noem het Geschiedeniscafé waar een aantal keren per jaar aandacht wordt besteed aan de Nijmeegse historie of het Kunstcafé waar inleidingen in het plaatselijke museum te  horen zijn door gerenommeerde kunstenaars of kunsthistorici. Natuurlijk is er ook een drankje te koop, maar dat heet dan een verfrissing. En het is meer luisteren naar de inleiders dan aan de bar een pintje pakken en een beetje gezellig ouwe betten met elkaar. Maar ook zo’n thema-café heeft zijn functie en lijkt gezien de bezoekersaantallen in een behoefte te voorzien.Dat geldt zeker ook voor het ‘café’ dat Gade en ik vandaag bezochten. Ik was in het Parkinsoncafé dat voor een dag onderdak had gevonden in het Montessoricollege. Dat is sowieso al een omgeving die niets van een café heeft en ook geen moeite deed daar op te lijken, maar dat deed niets af aan het bijzondere van de dag die bezocht werd door parkinsonpatiënten, hun mantelzorgers en familie Nu houd ik niet zo van de term lotgenoten. Dat drukt zo’n stempel. Ik heb Parkinson, maar ik ben het niet. Net zomin als ik het alleen maar aan  mijn hart heb, mijn nieren beter zouden kunnen functioneren en ik suikerziekte heb. Maar gelukkig ben ik meer dan de optelsom van al die kwalen en meer, veel meer dan een hart-, nier- of suikerpatient. Ik heb het allemaal wel, maar ben zoveel meer.
Op deze dag zijn er geleerde inleiding over de ziekte van P. en workshops over de voorzieningen voor Parkinsonpatiënten en over diverse onderzoeken waar deelnemers voor gezocht worden tot actieve inleidingen over parkinson en boksen en parkinson en dansen. Ik zie alle verschijningsvormen van de ziekte en troost me met de gedachte dat het altijd nog erger kan. Maar het meest troost ik me met het idee dat ik veel meer dan  mijn ziektes ben. Dat is overigens geen idee. Ik ben gewoon meer, veel meer.