Pees

Ik kon het toch niet laten vanmiddag ook nog even naar de intocht van de Vierdaagse te kijken. Niet live, maar via de tv, waar omroep Gelderland verslag deed vanaf de Wedren en de Via Gladiola. Van tijd tot tijd waren er ook korte filmpjes te zien die een terugblik boden naar de marsen van lang en langer geleden. Daarin was te zien dat er in al die jaren maar bar weinig veranderd is. Wandelen gaat nog steeds stap voor stap en hoe dichter het sluitingsuur van de mars nadert, hoe slechter deelnemers gaan lopen. Soms is van lopen nauwelijks nog sprake en lijkt het meer op strompelen. En dat strompelen is nu ook mijn deel. Ook ik strompel, weliswaar niet op de Via Gladiola, maar gewoon thuis. Bij elke stap die ik zet is het of iemand met een scherpe pin mij in mijn linkerbil steekt. Eigenlijk is van een stap niet eens sprake, het zijn schuifelpasjes en zeker de eerste twee, drie zijn knap pijnlijk. Na die pasjes ebt de pijn wat weg, maar gezellig wordt het niet. Als ik met een hand tegen de pijnlijke plek druk wordt het wat draaglijker. Ik vermoed dat ik een peesontsteking heb. Dat vermoeden lijkt bevestigd te worden als ik Internet raadpleeg. Dat leert mij dat ik waarschijnlijk last heb van een trochantair pijnsyndroom. Als u dat nader uitgelegd wilt hebben kunt u hier klikken. Internet leert mij ook dat een en ander vanzelf weer kan over gaan, maar ook dat het jaren kan duren. Niet echt een troostrijke gedachte. De Internetdokter raadt aan maar wat paracetamol te slikken of bij de huisarts een ontstekingsremmende injectie te vragen. Maar hoe die zich weer verhoudt met mijn andere medicijnen laat ik graag aan mijn eigen dokter over. Volgende week maar eens een afspraak met hem maken.