Piet

Hij is weer vertrokken. Gisteravond zo tegen half tien heb ik hem uitgezongen. Dag Sinterklaasje, dag Zwarte Piet. We waren met ons zessen. Gade, Ex, Zoon, Dochter met Partner en ik. We vierden Sinterklaas bij Ex met een smakelijke maaltijd en een handvol kleine cadeautjes. Dat in weerwil van de afspraak dat we er niets aan zouden doen, niet anders dan gewoon een heerlijk avondje. De cadeautjes hadden niets om het lijf, het was goed zo bij elkaar te zijn. Daarmee lieten we de discussies over de rol van Zwarte Piet, die de afgelopen dagen de tv-schermen weer bol hadden doen staan achter ons. Ik vind het altijd tamelijk grote onzindiscussie. Zwarte Piet als reminiscentie aan een donkere, zeg maar gerust zwarte slavengeschiedenis. Kom nou gauw. Er is geen kind dat van die geschiedenis weet heeft en en Angstpiet is allang uit het Pietencorps ontslagen. En het dreigen met een enkele reis Spanje heeft geen enkel effect meer sinds kinderen op zeer jonge leeftijd al in een budgetvluchtvliegtuig worden gepropt voor een vakantie naar, inderdaad, Spanje. Als je dat traumaloos overleeft, boezemt de zak van Sinterklaas (die is niet eens van Piet) je geen enkele angst in. Sinterklaas en Zwarte Piet horen tot ons cultuurgoed. Een Sinterklaas alleen is maar een verdwaalde bisschop, net zoals de Nederlandse bisschoppen van nu, wanhopig op zoek naar wie in hen wil geloven. Sint en Piet zijn als Bassie en Adriaan, Peppi en Kokki, misschien zelfs als Romeo en Julia of Dido en Aeneas. Onafscheidelijk en zoals vaak is 1+1 meer dan 2.
Natuurlijk kwamen gisteravond ook weer de oude Sinterklaasverhalen boven. Van pakjesavonden van lang geleden, waarop het pakpapier een grote hoop vormde en aan het eind van de avond in een paar dozen verzameld werd en dan in optocht naar de dijk bij de Waalhaven werd gedragen en daar aangestoken. Nu was het maar een klein hoopje pakpapier, dat gewoon bij het oud papier kon. Maar het afscheidslied klinkt nog net zo luid als ooit, zoals volgend jaar ook weer Sints welkomstlied.