Plaats

Soms vraag ik mij wel eens af wat mijn plaats is in het grote geheel. Soms en wel eens, voorbehouden die ik al schrijvend maak om te verhullen dat ik, en misschien de ander ook wel, daar eigenlijk voortdurend mee bezig ben. Bij broeder Casianus op de Sint Jozefschool (in Nijmegen heetten bijna alle katholieke jongensscholen St.Jozef) leerde ik al op de vraag waartoe wij op aarde waren dat dat was om God te dienen en hier en hiernamaals gelukkig te zijn. Wie of wat God precies was daar maakte ik me toen  niet druk over. God was er  klaarblijkelijk, maar waar en hoe? “God ziet u,” leerden de broeders en later de paters mij ook nog en met hen ging er, zonder er verder veel gedachten aan te spenderen, vanuit dat God bestond, maar waar en hoe? Ik maakte mij er niet druk over, zong ook later van harte mee dat ik geborgen was in de palm van zijn hand, maar kreeg steeds meer moeite met dat beeld van God als een persoon, een witte man die in zijn al-weet-ik-wat-niet de wereld bestierde. En met hem, en ook nog met een hoofdletter geschreven. En toen ik met dat beeld geen raad meer wist, het mij zelfs tegenstond, kwam er weinig anders voor in de plaats. De rest was stilte, werd stilte. Een goddeloze wereld en ik ging op zoek, maar hoe ik ook zocht er bleef heimwee naar die vertrouwde riten, naar de geborgenheid van een gemeenschap waar ik mij zolang thuis had gevoeld.
Ik zeg niet dat ik het nu weer gevonden heb, maar op die vrijdagse kloosterretraite onlangs, stuitte ik op een tekst van een mysticus, waar ik aanvankelijk niets van begreep maar in de stilte van het klooster allengs helder werd. Niet dat ik alles begrijp, maar er vielen dingen op hun plaats, verduidelijkten waar ik sta, maakte gedachten helder en transparant. Maar tegelijk weet ik ook dat het bestaan, het zijn in al zijn volheid en beperktheid niet te doorgronden is. Maar ik doe het er maar mee en stuntel plezierig zoekend verder naar mijn eigen plaatsje in het grote geheel.