Pond

Ik ontmoette haar voor het eerst in het genoeglijke koffiecafeetje bij mij op de hoek. Dat is intussen al weer een paar jaar geleden. Ik kwam daar als gast, zij bediende mij. We raakten aan de praat en van het ene praatje kwam het andere. Zo gaat dat nu eenmaal. Soms blijven dat terloopse gesprekjes. Een andere keer is het het begin van wat meer contact. Ik verwonder mij nog steeds over dat fenomeen hoe weinig er nodig is om sommige mensen leuker, boeiender en interessanter te vinden dan anderen. En hoe bijzonder aardig het is als je het niet onterechte idee koestert dat dat niet eenzijdig is. Het bleef niet bij contactjes in het koffiecafeetje. Op een uitnodiging op visite te komen ging zij tot mijn genoegen in. Dat werd destijds een plezierig koffieochtendje met luchtig gebabbel over wederzijdse interesses.
Van de week kreeg ik een berichtje van haar. Ze had gehoord van mijn ziekenhuisopname, was benieuwd hoe het nu met mij ging. Een paar maanden geleden kreeg ik van haar te horen dat zij en haar partner een baby verwachten en ik wilde graag weten hoe zij het nu maakte. Reden genoeg om haar uit te nodigen weer eens bij te praten. We maken een afspraak voor aan mijn keukentafel. Precies op de afgesproken tijd is zij er. Ik zet koffie, presenteer een sprits. Koffietijd. Op de achtergrond speelt zachtjes Hilversum 4.Dat geluid komt uit een luidspreker die reageert op geroepen bevelen, weet heeft voor wat voor weer het is, op uitnodiging een mop vertelt en antwoord geeft op vragen die je aan het apparaat stelt. We hebben het over alles en niets wat ons bezighoudt en natuurlijk ook over haar zwangerschap. Het gesprek komt op nog geheime meisjesnamen en geboortegewicht en ik vertel dat ik bij mijn geboorte slechts vier pond woog. Op dat moment bemoeit mijn Harman/Kardon-speaker zich met ons gesprek en deelt ongevraagd mee dat “1 € = £ 0,86”. Het is niet iedereen gegeven te weten dat het ene pond het andere niet is. Ik zet de speaker uit, ons gesprek kabbelt plezierig verder. Ik geniet.