Portemonnee

Het is zondagmiddag. Bijna zondagavond. Het loopt tegen zessen. “Ik ben nog even naar de AH, nog wat laatste boodschappen halen.” Ook voor Gade is de zondagopenstelling een zegen. Kort nadat ze vertrokken is, hoor ik de voordeur al weer open gaan. Ik roep dat ze wel heel erg vlug terug is. Ze komt de kamer in. “Ik heb iets heel stoms gedaan. Ik heb mijn portemonnee in de kledingcontainer gegooid!” Omdat ze toch naar de AH moest had Gade ook twee plastic tassen met overbodige kleding meegenomen om in de daarvoor bestemde container te werpen. Om voor mij onnavolgbare redenen heeft ze haar portemonnee in een van die tassen gedaan. Was makkelijker bij het fietsen! Maar ze vergat de portemonnee er weer uit te halen. En nu ligt die samen met de kleding veilig opgeborgen in een ondergrondse container. Op een zondagavond. “Stom, stom.” Ik citeer Gade. Zij belt het nummer dat op de container staat. Een bandje, het is tenslotte zondagavond. Dat bandje verwijst haar naar een calamiteitennummer. Gade vertelt haar verhaal. Er wordt een melding van gemaakt, is het antwoord. Afwachten maar. Verdwijnt zo’n melding in een log ambtelijk functionerend apparaat of ziet zij haar portemonnee nog terug? En niet alleen haar portemonnee , maar ook haar bankpas, NSkaart, IDkaart, museumkaart en 40 euro cash.
Maandagochtend belt zij nog een keer. Ja, de melding is doorgekomen, maar wanneer er actie genomen gaat worden kan de mevrouw niet vertellen. We moeten op bericht hunnerzijds wachten. Voor de zekerheid belt Gade ook de politie. Nee, die kunen nu niets doen en ja, zonder rijbewijs autorijden kan een bekeuring opleveren. Gade neemt het risico en gaat naar het werk.
De telefoon gaat. Ik neem op. De chauffeur van de DAR, de afvaldienst. Hij is op weg naar de container en heeft nog wat vragen over de portemonnee. Hij zal gaan zoeken en stelt mij gerust. “Uw vrouw is niet de enige hoor, we vissen zo’n drie keer per week portemonnees uit de containers.” Een kwartiertje later belt hij weer. Hij heeft hem gevonden. Ik vertel dat ik weinig mobiel ben en of hij de portemonnee kan brengen. Vijf minuten later rijdt een gigantische vrachtwagen van de Afvaldienst mijn kleine straatje binnen. Nee, van een fooi of beloning wil hij niets weten. “Service, meneer.” Ik beloof hem daar waar mogelijk de loftrompet over het dienstbetoon van de DAR te steken. Als ik Gade bel hoor ik alleen maar opluchting.