Raar

Mijn Franse nicht is twee daagjes op bezoek. Maar dat wist de trouwe lezer al. We zijn maar een paar keer in ons leven zolang bij elkaar geweest. Dat was toen we een paar dagen logeerden in haar riante Franse onderkomen. Nu hebben we ook weer tijd om samen boodschappen te doen en met elkaar te praten. Over mijn familie, over haar familie. Grote en kleine probleempjes, grote en kleine leuke dingen. Op een onbestemd ogenblik voegt nichtlief mij toe dat ik maar een rare man ben. Let wel, ze zegt niet dat ze dat vindt, maar dat ik het ben. Ik heb mezelf nog nooit als een rare man gezien. Haar opmerking leidt er toe dat ik mij afvraag hoe ik mijzelf eigenlijk zie. Om dat wat duidelijker te krijgen vraag ik aan nichtlief om wat voorbeelden te geven. Die blijven achterwege. Het is meer een algeheel gevoelen: “Je bent gewoon een rare man.” Gade ontkent het gevoel van nicht niet, maar voegt er geruststellend aan toe dat ik ook wel erg lief ben. Dat is dan weer mooi megenomen. Een rare, lieve man. Daar kan ik mee leven. Alleen maar raar vind ik wat te mager.
Mijn zelfreflectie houdt me bezig. Wat ben ik eigenlijk? Ik zie mezelf graag als iemand die twee dingen voorbij is. Ik ben, althans dat hoop ik, de ambitie en de schaamte voorbij. Ik hoef niet meer zo veel. Dat wat ik zou willen bereiken spoort redelijk met wat ik kon bereiken. Veel meer hoeft niet. Dat is een geruststellend gevoel. Dat maakt niet inert, maar het zo nodig moeten is er niet meer bij.
En er is weinig tot niets waar ik me voor schaam. Dat zorgt voor een misschien soms wat schokkende oprechtheid waarin de dingen zijn zoals ze zijn. Niks verhullend taalgebruik. Ik houd niet van hypocrisie. Wat goed is mag goed genoemd worden, wat slecht is slecht. Althans dat probeer ik. Maar of dat raar is? Voor mijn nicht wel. En wie weet, misschien heeft ze wel gelijk. Voor haar althans ben ik een rare man. Ik beschouw het maar als een compliment. Elk hof heeft zijn nar nodig.