Reis

Het voelt een beetje als de generale repetitie voor onze vakantie, straks over een paar weken naar het zuiden van Frankrijk. Nu gaan we naar het noorden, naar Drenthe. Niet eens een heel weekend, een nachtje maar. Maar ook voor die ene nacht moet je wat extra kleren meenemen, je weet maar nooit of je zo zult knoeien dat een broek of trui niet meer draagbaar wordt. Je tandenborstel moet mee en mijn medicijnen, de beide insulinepennen en wat die meer zij.
Wat we in Drenthe gaan doen? Op aanraden van de bloggende neef hebben we kaartjes gekocht voor de zondagmatinee van het theaterspektakel “Het Pauperparadijs”. Het boek van Suzanne Jansen las ik jaren geleden en nu is daar een theatrale bewerking van gemaakt. Door de recensenten met talloze sterren overladen en door neef de hemel in geprezen. Het spektakel is op de binnenplaats van het voormalige opvoedingsgesticht gepland. Wij plakken er een dagje aan vast, hebben een hotelletje geboekt en zullen vanavond bij neef en zijn vrouw eten. Een plezierige avond ligt in het verschiet. Voorlopig verloopt de dag nog als elke zaterdag, met dien verstande dat we de koffieclub vanochtend laten voor wat die is.Gade doet nog wat boodschappen, ik schrijf dit blogje, maar zal zo dadelijk mijn spullen pakken. Het is net of mijn zaterdagse bestaan dan als een trein via een wissel op een ander spoor komt, het reisspoor, richting Drenthe. Ik controleer nog een keer de toegangskaartjes voor de voorstelling en de hotelreservering. Alles in orde. Nu niet vergeten de medicijnen in te pakken en nog eens te tellen hoeveel injectienaaldjes ik moet mee nemen. Er aan denken een petje in te pakken, het kon morgen wel eens een heel zonnige dag worden en de voorstelling is in de openlucht.
Zo dadelijk klap ik mijn laptop dicht. Die gaat mee op reis, want er is morgenochtend misschien wel tijd voor een bericht uit Drenthe. De voorstelling begint pas om 14.00 uur.