Saint-Hippolyte-du-Fort-1

De laatste tijd, dagen, weken, maanden, ja zelfs jaren was ik ervan overtuigd dat ik uitgereisd was. Ik schreef daar zelfs een gedichtje over dat een sterk autobiografisch karakter leek te hebben:
Reisdoel
Zet m’n koffers in de kast
of schuif ze liever nog op de vliering.
Ze kunnen helemaal achterin,
ik heb ze niet meer nodig.
Het verre reizen is voorbij.
Ik blijf nu dicht bij huis
en overpeins m’n dromen.
Van wat is uitgekomen
geniet ik nog eens na.
En wat een droom bleef,
moet dat maar blijven.
Ik zet theewater op.
Het loopt al tegen vijven.
Reizen was voor mij, dacht ik, vooral herinnering geworden. Zakenreizen naar Japan, Nicaragua, Rusland, Slowakije, Taiwan. Vakanties naar Italië, Spanje, Frankrijk maakten plaats voor uitstapjes naar de Achterhoek en Drenthe. Ik vond veel al gauw te ver. En ik dacht mijn neef die onlangs met vrouw en al een nieuw leven begon diep Frankrijk in alleen nog maar te zien als zij noordwaarts  kwamen. Mijn nicht die met haar vrouw al jaren ver weg in de Dordogne huisden zag ik af en toe bij mij thuis. Maar hen opzoeken in hun verre Franse stadjes, nee dat zat er voor mij niet in. Dacht ik zo goed als zeker te weten. Maar wat is zeker? Ja, dat de zon elke dag opkomt en dat er ooit een dag zal komen dat we dat niet meer meemaken. Dat weten we zeker. Maar de rest?
Ik ben op dit moment 1100 kilometer van huis. Met Gade bij Neef en vrouw. En ik kom tot de ontdekking dat waar ik van overtuigd was, ja wat ik zo goed als zeker dacht te weten toch niet altijd overeenkomt met de daagse praktijk. In twee dagen tijd zijn Gade en ik heel Frankrijk doorkruist. Wat ik niet voor mogelijk meer had gehouden is toch weer gebeurd. Verrassing! Voor mij, voor Gade. Een weekje weg en ook toch ook op een bepaalde manier thuis komen.Nicht en vrouw komen ook deze kant op.Een mini-familiereünie. Als dat ook al is het ver weg geen thuiskomen is.