Reiziger

In zit middenin “Grand Hotel Europa“, de lijvige roman van Ilja Leonard Pfeijffer. Het is eigenlijk veel meer dan een roman. Dan is het weer een liefdesverhaal, dan weer bevat het een essay over de toestand in Italië of de waarde van Europa, een op sterven na dood werelddeel. Soms leest het als een reisboek over Giethoorn of Pakistan, dan weer krijg ik weet van het leven van de piccolo van het hotel met zijn bijzondere gasten. En dan ben ik nog niet eens op de helft, heb al gedwaald door Venetië en kennis gemaakt met de ouders van de geliefde van de hoofdpersoon van de roman, die verdacht veel gelijkenis vertoont met de schrijver van de roman, maar daar ook weer vraagtekens bij zet. Een kwestie die ik altijd weer boeiend vind: hoofdpersoon≠auteur? En van tijd tot tijd is een hoofdstuk of paragraaf ook een soort ‘the making of Grand Hotel Europa, de roman‘.
Ik heb net het hoofdstuk gelezen van de ontmoeting van de hoofdpersoon (schrijver?) in Giethoorn met twee echtparen die heel veel van de wereld hebben gezien. Geen plek op de aarde is hen vreemd, ze zijn letterlijk overal geweest en beroemen zich erop dat zij steeds de echt toeristische attracties links hebben laten liggen, een afslag verder zijn gegaan en zo het ‘echte’ Nepal, ‘echte’ Pakistan of ‘echte’ noem maar op hebben leren kennen. Het woord ’toerist’ beschouwen zij als een scheldwoord. Toeristen dat zijn de Chinezen die het dorp waar zij wonen bezoeken en bezoedelen en waar zij een deel van de toeristische attractie zijn. Nee, zij zijn reizigers, geen toerist. Hoe zou je dat kunnen denken.
Als ik dat gelezen heb vraag ik mij af wat ik zelf ben, een reiziger of toerist. Ik kom er niet uit. Was vaak toerist, soms een reiziger. Maar als het om het ‘echte’ leven gaat ben ik, denk ik, een reiziger. Niet altijd de voor de hand liggende afslag genomen, maar eenmaal die zijweg genomen mij toch weer vergaapt aan dat waar ik als toerist geen deel had.