Rijbaanscheiding

Het was al weer enige tijd, zeg maar gerust een paar maanden, geleden dat ik via deze route reed. Gade en ik waren op weg naar een orgelconcert. Dat concert is steeds weer een feestje. Mooie muziek en aardige mensen in een bijzondere ambiance. De weg, vroeger een lange rechte strook, waar de snelheid in toom werd gehouden door de aanwezigheid van een aantal flitspalen, was nu opgedeeld in een aantal korte trajecten, onderbroken door rotondes. En niet zo maar rotondes, maar  met verschillende rijbanen. Die banen sturen je of rechtsaf of rechtdoor of helemaal rond. Het lijkt of je een doolhof inrijdt waar je alleen met een beetje geluk de goede keuze maakt en inderdaad de kant op gestuurd wordt, waar je ook heen wilt.
De laatste rotonde in de reeks is van een nog ingewikkelder strtuctuur. Voor je het weet ben je afgeslagen naar het tankstation in plaats van naar het nabije dorp waar je eigenlijk naar op weg bent. Midden op die rotonde staat een groot bord in signaalkleuren. LET OP: VERHOOGDE RIJBAANSCHEIDING staat er, omkranst door het algemene waarschuwingsteken.
Nu dacht ik altijd dat rotondes werden aangelegd om de verkeersveiligheid te bevorderen of om een aannemer aan het werk te houden. Maar ergens moet er toch iets mis zijn gegaan. Het ontwerp moet op de een of andere manier niet helemaal tot het gewenste resultaat te hebben geleid. Want anders was dat grote waarschuwingsbord toch niet nodig geweest. Een goed ontwerp moet toch leiden tot een rotonde waar je bijna met de ogen dicht over heen kunt rijden, zonder dat je via een ingewikkeld slalomtraject de juiste kant op geleid wordt. De rotonde waar ik het over heb, heeft ook nog een naam gekregen. Gaziantepplein. Het is maar goed dat er niemand aan woont.
Nee, geeft mij dan maar die andere roemruchte Nijmeegse rotonde. Niks geen rijbaanafscheiding. Geen streep op de weg, laat staan verhoogd. Het Keizer Karelplein, waar je direct de geoefende Nijmeegse gebruiker kunt onderscheiden van de aarzelende bezoeker die niet gewoon is het plein te ronden. Een plein dat ruimte geeft aan eigen initiatief en waar je je eigen niet bestaande rijbaan kiest.
Misschien geven ongevalscijfers mij ongelijk en ook al ben ik niet zo’n avonturier, maar ik hou meer van het Keizer Karelplein dan van het Gaziantepplein.