Romance

Natuurlijk gaat hij even mee een spelletje jeu de boules spelen.Wat moet je anders als je een late namiddag en een avond langs gaat bij je ouders en hun vrienden die samen een paar dagen vakantie vieren in een riant zomerverblijf. Onder de hoge bomen ligt een mooi baantje, het is een milde lenteavond. Hij vermaakt zich en er is toch niets beters te doen. Het is een uitgelezen activiteit ter spijsvertering na de maaltijd. Natuurlijk is het een onderlinge competitie, maar hij laat zich graag en gauw afleiden. Twee poezen volgen aandachtig het spel met de ballen. Hij vindt die katten minstens net zo aardig en hij moet er aan herinnerd worden dat het zijn beurt is een worp te doen. Hij gooit. Te hard, niet eens in de buurt van het doel. Als hij zijn tweede bal wil gooien komt een  jonge hardloopster het terrein op gedraaid. Hij laat de bal uit zijn handen vallen. Hij roept haar toe of ze gewonnen heeft. Ze stopt, haar paardenstaat golft nog wat na. “Sorry, English please”, zegt ze. “Did you win?” Hij is de oude mensen met wie hij een spelletje speelde al vergeten, als hij naar haar toeloopt. Zij is duizend keer interessanter dan dat bejaardengezelschap waar hij welwillend mee speelde.
Ik hoor hem geanimeerd in gesprek met de stretchende en rekkende atlete in haar sportieve outfit. Ze zijn te veraf gaan zitten om het gesprek te volgen. Heb ik ook niks mee te maken. Ik hoor hen lachen. Ze hebben het naar hun zin. Zij spelen een heel ander spel. Ik ga verder met het jeu de boules. Ik maak er niets van. Gade wint. Wij lopen terug naar het terras bij ons huisje waar het jonge tweetal nog steeds in gesprek is, biertje erbij. East meets west. Zij komt uit Polen, heeft de hele wereld al gezien. Telefoonnummers worden uitgewisseld. Als ze vertrokken is, “Thanks for the beer” hoor ik de teleurstelling in zijn stem als hij vertelt dat ze al een vriend heeft, in Houston (Texas). Ik weet dat er iets voorbij is, voordat het begonnen is.