Roosje

Ik hoor op de radio een reportage over de toename van tattoo-shops in het land. Zijn er op dit moment al zo’n drieduizend. Dat is de laatste jaren enorm gestegen. Met de toename van al die gecertificeerde shops is ook het aantal illegale tatoeëerders  toegenomen. Het feit dat er strenger gecontroleerd ging worden leidde tot deze groei. Zij die niet voldeden aan de eisen op gebied van veiligheid en hygiëne bleven hun vak toch uitoefen en doken in het schimmige circuit van thuistatoeëerders. Het gevolg was in het minste geval knoeiwerk, in ergere gevallen ziekmakende toestanden. Dat leidde weer toteen toename van het aantal knoeiers als het ging om het verwijderen van tatoeages, met alle gevolgen van dien. De radio wist mij te melden dat 50% van de getatoeëerden spijt krijgt van zijn of haar lichaamsversiering en die weg zou willen laten halen. Een proces dat pijnlijker is dan het zetten van een tattoo.
Ik heb geen spijt van mijn tatoeage. Wat zeg je nou, heb jij een tatoeage? Ja zeker, ik heb een tatoeage, al meer dan 20 jaar. Eigenlijk is het een tatoeage van niks. Een minuscuul roosje op mijn rechter bovenarm. Werkelijk een vliegenpoepje vergeleken met de vaak arm- en rugbedekkende kunstwerken die ik in de sportschool, toen ik daar nog kwam, wel eens om mij heen zag in de kleedkamer. Een tatoeage was voor mij altijd al een lang gekoesterde wens. Vraag me niet waarom, ik kan er geen enkele logische reden voor bedenken. Ik wilde gewoon een tatoeage en toen op een personeelsbijeenkomst ik met wat collega’s dat onderwerp besprak, waren er twee die ook die wens heimelijk koesterden. Gedrieën togen wij naar de tatoeëerder. Ik wist dat het een eenvoudig symbool moest worden, een hartje, een ankertje, een bloem. Het werd een roosje. Inmiddels zijn de lijnen wat vervaagd. Zelfs een getatoeëerde roos lijkt te verwelken, maar genoeg heb ik niet van mijn tattootje. En mocht dat zo zijn, dan is ze onder een pleistertje te verbergen. Geen gelaser aan mijn lijf.