Schoolconcert

Dit seizoen hebben Gade en ik weer een abonnement op de serie kamermuziekconcerten in De Vereeniging. We waren daar twee jaar geleden mee gestopt, eigenlijk zonder goede reden. Maar dit jaar staan er een aantal heel bijzondere concerten op het programma, dus maar weer een abonnement aangeschaft. En het was weer een verrukking om wat weg te dromen  bij het eerste concert van deze serie. Piano bespeelt door de gebroeders Jussen, Lucas en Arthur. Vanaf de plaats waar wij zaten waren ze nauwelijks uit elkaar te houden en zelfs hun bewegingsspel leek op een nauw op elkaar afgestemde choreografie.
Concerten zijn niet alleen heerlijk om naar te luisteren, maar ook zeer geschikt om wat weg te dromen. Op de klanken van de muziek komen associatieve gedachten naar boven en zo dacht ik gisteren terug aan mijn middelbare schooltijd. De concertzaal veranderde in de aula van mijn school, die meestentijds werd gebruikt als gymzaal en ook als zodanig was ingericht. Maar eens in de zoveel tijd kwam er een groot zeil over de vloer, werden stoeltjes binnen gedragen en stommelden we met alle klassen van de bovenbouw naar binnen. En zonder enige voorbereiding werden wij geconfronteerd met een kunstuiting. De kwaliteit van het gebodene werd oor ons jeugdige toeschouwertjes vooral bepaald door de lessen die uitvielen. Kwam het concert in plaats van een wiskundeles dan was het sowieso al geslaagd. Verving het een ander les, dan moest de voorstelling zichzelf bewijzen.
Ik herinner me weinig van wat we toen te zien en te horen kregen. Er was een klassieke gitarist, waarvan me bij gebleven is dat hij afgaf op Elvis Presley omdat die volgens hem zijn instrument volstrekt verkeerd en tegen de klassieke regels vasthield. En er was ooit een opera. De naam weet ik nog. La serva padrona. Maar waarover die ging? Toch zegt het iets dat ik me de naam nog herinner. Misschien wel het begin van mijn genegenheid voor theater?
Ik ben weer terug in de concertzaal. Geniet van het spel, maar ook van de ontmoeting in de pauze met mensen die ik een tijdje niet gesproken heb. Want zo’n concertserie is ook een sociaal gebeuren. Iedereen is er. Ik vraag me af hoeveel er, net als ik,  teruggedacht hebben aan de schoolconcerten van destijds. Toen moesten we. Nu mogen we.